اثر سرمايه گذاري مستقيم خارجي بر رشد اقتصادي ايران بسط مدل پاجولا

در كشورهاي توسعه يافته افزايش سرمايه گذاري مستقيم خارجي يكي از عوامل اصلي در انتقال تكنولوژي هاي نوين، ارتقا بهره وري و رشد اقتصادي است، در صورتي كه اين موضوع براي كشورهاي در حال توسعه لزوماً چنين نيست و گاه نتايج عكس نيز در بر خواهد داشت. در اين تحقيق به بررسي تاثير سرمايه گذاري مستقيم خارجي(FDI) بر رشد اقتصادي ايران در شرايط همگرايي مشروط (Conditional Convergence) با استفاده از رهيافت خود بازگشت با وقفه هاي توزيعي (ARDL) به همراه آزمون كرانه هاي پسران، شين و اسميت (2001) طي سال هاي 1970 تا 2014 خواهيم پرداخت. نتايج تخمين حاكي از آن است كه اثر سرمايه گذاري مستقيم خارجي بر رشد اقتصادي در چارچوب مدل رشد بسط يافته پاجولا و در حالت همگرايي مشروط، در كوتاه مدت و بلندمدت منفي و معنادار است كه البته در كشورهاي در حال توسعه اي مانند ايران و كشورهاي مشابه و با در نظر گرفتن ساختار اين كشورها نتايج دور از واقعيت نيست. بنابراين جهت استفاده كارامد و موثر از سرمايه گذاري مستقيم خارجي بايد ساختارهاي اقتصادي را اصلاح، قابليت جذب تكنولوژي و بخش هاي مولد كه داراي ارزش افزوده بالايي هستند را شناسايي و منابع خارجي را به سوي اين بخش ها هدايت كرد.