تحليلي بر مدل سياسي حكومت در عصر غيبت (با تكيه بر آموزه‌هاي نهج‌البلاغه)

Analyzing the political governing module in the absence era (occultation era).

موضوع حاكميت و مدل سياسي در اسلام از دو منظر و در دو برهه قابل بررسي و ملاحظه است: 1) عصر حضور امام معصوم و 2) عصر غيبت امام معصوم. در عصر حضور، حاكميت بر اساس نظام «امامت»‌ (به معناي خاص) استوار است بدين معنا كه در يك سازوكار اصطفايي- ماورايي حق حاكميت به معصومان تفويض مي‌شود. در عصر غيبت اين امر با گونه‌اي ارتباط و پيوند با مدل و نظام جامع امامت ارتباط مي‌يابد. اين پژوهش ثابت كرد كه آموزه‌هاي نهج‌البلاغه، از جمله خطبه 40 و نامه 62، با بيان برهاني و استدلالي، مدل سياسي عصر غيبت را نظام ديني‌(نه فقط نظام دينداران) دانسته و حاكميّت آن‌را از آنِ بهترين‌ها از حيث علم و عدل و كفايت قلمداد مي‌كند.

The subject of government and political module in Islam can be categorized into two subjects: 1) the presence era of immaculate imam 2) the absence era of immaculate imam. In the presence era, governing is based on the “Imamat” system (in the proper sense) which means in a divine-chosen mechanism, the right of governing is submitted to the immaculate ones. However how is this in the absence era and what relationships and attachment does it have with the general “Imamat Regim” Module? Basically can this matter be seen skeptical? This columns hypothesis has gone in the direction that the teachings of “Nahjol balaqe” such as verse(khotbeh) number 40 and letter number 62, with demonstrative arguments, has known the political module of absence era to be the religious regime (not just religion owners regime) and governing of it should be reserved for those who are the best in knowledge, justice, adequacy.