مقايسه توليد دي اكسيد كربن در ايران و كشورهاي عضو سازمان همكاري و توسعه اقتصادي با رويكرد استفاده از انرژي هاي تجديدپذير

بدون عنوان

افزايش توليد دي اكسيد كربن به عنوان يكي از بحران هاي قرن 21 مطرح گرديده است. كشور ايران طبق آخرين آمارهاي جهاني رتبه هفتم توليد كنندگان دي اكسيد كربن در جهان را داراست. در سال هاي اخير به واسطه تعهدات و پيمان هاي محيط زيستي بين المللي، بهره گيري از انرژي هاي تجديدپذير جهت كنترل ميزان توليد دي اكسيد كربن و افزايش دماي كره زمين مطرح شده است. در اين مقاله با بررسي توليد ناخالص داخلي، مجموع عرضه انرژي اوليه و توليد انرژي هاي تجديدپذير ميان كشور ايران و 21 كشور عضو سازمان همكاري و توسعه اقتصادي به انجام تحليل رگرسيون پيرامون ميزان تاثيرگذاري مجموع عرضه انرژي اوليه و توليد انرژي هاي تجديدپذير بر ميزان انتشار دي اكسيد كربن پرداخته مي شود. در ادامه با در نظر گرفتن سه سناريو براي آينده انرژي ايران به محاسبه ميزان دي اكسيد كربن توليدي ايران در سال 1404 پرداخته مي شود. اين سه سناريو شامل ادامه روند فعلي به عنوان سناريوي اول، تثبيت ميزان عرضه انرژي اوليه دركنار افزايش سهم انرژي هاي تجديدپذير در سناريوي دوم و كاهش ميزان دي اكسيد كربن توليدي ايران مطابق با پيمان تغيير اقليمي پاريس به ميزان 4 تا 12 درصد به عنوان سناريوي سوم. در نهايت پيشنهاداتي جهت حركت ايران در مسير توسعه پايدار مطرح خواهد شد.نتيجه رگرسيون قابليت اطمينان بسيار مناسبي (R2=99.54%) نشان داد كه بيانگر وجود رابطه اي قوي ميان اين متغيير ها است.

فاقد چكيده