نقش نگراني، نشخوار خشم و تنهايي اجتماعي در پيش‌بيني سازگاري با بيماري قلبي

The Predicting role of worry, anger rumination and social loneliness in adjustment to coronary artery disease

هدف. پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش نگراني، نشخوار خشم و تنهايي اجتماعي در پيش­بيني سازگاري با بيماري قلبي انجام شد. زمينه. سازگاري با بيماري قلبي، به عنوان تجربه­اي استرس ­زا، فرآيندي دشوار است و مشكلات جدي براي فرد مبتلا ايجاد مي­كند. روش كار. تعداد 327 فرد مبتلا به تنگي عروق كرونر (138 زن و 189 مرد) در اين پژوهش شركت كردند. شركت­كنندگان در پژوهش، پرسشنامه نگراني ايالت پنسيلوانيا (PSWQ)، مقياس نشخوار خشم (ARS)، مقياس تنهايي اجتماعي (SLS) و مقياس سازگاري با بيماري (AIS) را تكميل كردند. براي تحليل داده ­ها از آزمون آماري همبستگي پيرسون و رگرسيون گام به گام استفاده شد. يافته ­ها. نگراني، نشخوار خشم و تنهايي اجتماعي با سازگاري با بيماري قلبي داراي همبستگي منفي معنادار هستند؛ بدين معني كه با افزايش نگراني، نشخوار خشم و تنهايي اجتماعي، سازگاري با بيماري قلبي كاهش مي­يابد. در تحليل رگرسيون از سه متغير تحليل شده، دو متغير نگراني و تنهايي اجتماعي توان پيش بيني سازگاري با بيماري قلبي را داشتند و نشخوار خشم چنين تواني را نداشت؛ به طوري كه نگراني، 35 درصد و نگراني به همراه تنهايي اجتماعي، 41 درصد از واريانس سازگاري با بيماري قلبي را تبيين كردند (01/0p<). نتيجه گيري. بر اساس يافته ­هاي اين پژوهش مي­توان نتيجه گرفت كه توجه به نقش نگراني و تنهايي اجتماعي در برنامه­ هاي پيشگيري مربوط به سلامت يك ضرورت است. در سطح درمان بيماري­ها، هم­زمان با درمان­هاي معمول طبي، هدف قرار دادن نگراني و تنهايي اجتماعي در مداخلات روان­شناختي نيز ضرورت دارد.

Abstract Aim. The purpose of the present study was to examine the predicting role of worry, anger rumination and social loneliness in to coronary artery disease. Background. Adjustment to heart disease, as an stressful experience, is a difficult process and involves the patient in serious issues. Method. A total of 327 people with coronary artery disease (138 women, 189 men) participated in this descriptive correlational study. Participants were asked to complete the Penn State Worry Questionnaire (PSWQ), Anger Rumination Scale (ARS), Social Loneliness Scale (SLS), and Adjustment to Illness Scale (AIS). Data were analyzed using Pearson correlation and stepwise regression. Findings. Worry, anger rumination and social loneliness was found to have a statistically significant and negative correlation with adjustment to coronary artery disease; that is, with an increase in worry, anger rumination and social loneliness, the level of adjustment to coronary artery disease is reduced. According to Regression analysis, of the three analyzed variables, worry and social loneliness were predictors of adjustment to coronary artery disease, so that worry and worry with social loneliness predicted 35 and 41 percent of the variance of adjustment to coronary artery disease, respectively (p<0.01) . Conclusion. Taking worry and social loneliness into consideration when planning preventive programs is a necessity. At an interventional level, together with the routine medical treatments, psychological interventions for worry and social loneliness has a great necessity as well.