ارتباط سازگاري و كيفيت زندگي در افراد مبتلا به نارسايي مزمن قلبي:يك مطالعه همبستگي

Correlation between adaptability and quality of life in people with chronic heart failure

هدف. اين مطالعه با هدف بررسي ارتباط سازگاري فردي و كيفيت زندگي در افراد مبتلا به نارسايي قلبي انجام شد. زمينه. پيامد اصلي نارسايي قلبي اختلال در توانايي بيمار و ايجاد محدوديت در وظايف شغلي، خانوادگي و اجتماعي وي است. به دليل ماهيت مزمن، پيشرونده و غيرقابل برگشت نارسايي قلبي، هدف درمان و مراقبت، بهبود كيفيت زندگي است. عوامل متعددي در بهبود كيفيت زندگي اين افراد نقش دارند. روش كار.اين پژوهش از نوع توصيفي همبستگي بود كه در سال 1394 بر روي 200 فرد مبتلا به نارسايي مزمن قلبي مراجعه كننده به مركز فوق تخصصي قلب اكباتان در شهر همدان، با روش نمونه گيري مبتني بر هدف انجام شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ويژگي هاي دموگرافيك، پرسشنامه سازگاري فردي بل و پرسشنامه كيفيت زندگي مك نيو بود. داده ها به روش مصاحبه حضوري جمع آوري و سپس در نرم افزار SPSSنسخه 19 با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي تحليل شد. يافته ها. ميانگين سن نمونه هاي پژوهش، 63/68 سال با انحراف معيار 12/07 بود. ميانگين نمرات سازگاري، 76/16 با انحراف معيار 6/81؛ ميانگين نمره كل كيفيت زندگي، 126/85 با انحراف معيار 20/45 بود و 57/6 درصد نمونه هاي پژوهش از نظر كيفيت زندگي در سطح خوب قرار داشتند.بر اساس آزمون همبستگي پيرسون، تنها ارتباط بين حيطه جنسي كيفيت زندگي و سازگاري فردي داراي ارتباط آماري معني دار و معكوس بود (0/65-r= و 0/01p=). با توجه به اين كه نمره سازگاري بالا در ابزار مورد استفاده نشان دهنده سازگاري كمتر است، اين نتيجه نشان مي دهد كه سازگاري كمتر با كيفيت زندگي پايين تر در حيطه جنسي ارتباط دارد. نتيجه گيري. افزايش ميزان سازگاري منجر به افزايش كيفيت زندگي افراد مبتلا به نارسايي قلبي در حيطه جنسي مي شود. تاكيد بر اقدامات مراقبتي كه منجر به ارتقاي سازگاري فرد مي شود مي تواند كيفيت زندگي در بعد جنسي را بهبود بخشد.