ارزيابي جايگاه مباحث علوم اجتماعي در برنامه آموزشي دورۀ كارشناسي رشته تاريخ

امروزه پس از سرخوردگي از تخصص­گرائي افراطي و ظهور خلاءهاي بزرگ در مرز دانش ­هاي مختلف، مطالعات بين­رشته­اي رونق فزاينده­اي يافته است. اكنون در پرتو اين نوع مطالعات مي­توان پيوندهاي عميقي ميان رشتۀ تاريخ و رشته­هاي ديگر علوم انساني به ويژه با علوم اجتماعي از نظر موضوعي، معرفتي و روشي برقرار كرد. تا چند دهه پس از تأسيس رشته تاريخ هيچ درسي با رويكرد تاريخ اجتماعي به درون برنامه­هاي آموزشي رشتۀ تاريخ راه نيافت. بنابراين، مساله اين است كه تعاملات دانش تاريخ با علوم اجتماعي در برنامۀ آموزشي دورۀ كارشناسي رشتۀ تاريخ از ابتدا تا كنون چگونه نگريسته شده و اين تعامل در گذر زمان چگونه تحول يافته و چه عواملي در شكل دادن به آن مؤثر بوده است؟ نگارنده با روش توصيفي- تبييني مي­كوشد نسبت دانش تاريخ و دانش اجتماعي را از حيث كاربست مفاهيم و مباحث خاص علوم اجتماعي در سرفصل­هاي برنامه­ي آموزشي رشته­ي تاريخ مورد ارزيابي قرار دهد و با سنجش و تحليل بسامد اين مفاهيم، جنبه ­اي از اين تعامل را نشان دهد. نتيجۀ اين تحقيق گوياي آن است كه جايگاه دانش اجتماعي در روند برنامه­ريزي آموزشي رشته­ي تاريخ به ويژه پس از استقلالش از جغرافيا تا امروز در پي هر بازنگري همواره روندي رو به رشد يافته است چنان­كه در آخرين بازنگري كه در سال 1375 صورت گرفت حجم درس­ هاي هم­ پيوند با دانش اجتماعي و كاربرد واژگان و مفاهيم علوم اجتماعي به بالاترين حد افزايش يافت.