مقايسه كيفيت زندگي، رضايت از زندگي، و بهزيستي رواني مادران كودكان آهسته‌گام، درخودمانده و عادي

هدف اصلي اين پژوهش مقايسه رضايت از زندگي، كيفيت زندگي و بهزيستي رواني مادران كودكان آهسته‌گام و مادران كودكان در خود مانده و مادران كودكان عادي در شهر تهران بود. روش پژوهش حاضر علّي-مقايسه اي بود كه به مقايسه سه گروه از مادران كودكان آهسته‌گام، درخود مانده و عادي پرداخت. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه مادران داراي حداقل يك كودك ساكن در شهر تهران در سال 92 بود. روش نمونه گيري اين پژوهش، خوشه اي چند مرحله اي بود. حجم نمونه 150 نفر تعيين شد كه اين تعداد شامل 50 مادر داراي كودك در خودمانده، 50 مادر داراي كودك آهسته‌گام و 50 مادر داراي كودك عادي بود. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش ﻣﻘﻴﺎس رﺿﺎﻳﺖ از زﻧﺪﮔﻲ (SWLS)، پرسشنامه‌ بهزيستي ‌روانشناختي ‌ريف (RSPWB) و پرسشنامه مقياس كوتاه كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني بود. براي آزمون فرضيه هاي پژوهش، اطلاعات جمع آوري شده به وسيله پرسشنامه ها توسط روش هاي استنباطي با استفاده از آزمون لوين، آزمون تحليل واريانس و آزمون توكي تجزيه و تحليل شد. مقايسه اطلاعات بدست آمده در هر سه گروه مورد مطالعه، نشان داد كه رضايت از زندگي، كيفيت زندگي و بهزيستي رواني مادران كودكان آهسته‌گام و مادران كودكان در خود مانده و مادران كودكان عادي در شهر تهران با هم متفاوت بود. به طور كلي نتايج تحليل داده ها نشان داد كه رضايت از زندگي و كيفيت زندگي و بهزيستي رواني مادران كودكان آهسته‌گام و مادران كودكان در خود مانده بسيار پايين تر از مادران كودكان عادي است (سطح معني داري 0/0001). اما ميزان رضايت از زندگي، كيفيت زندگي و بهزيستي رواني در مادران كودكان آهسته‌گام با مادران كودكان در خود مانده تفاوت معناداري نداشت.