توجيه معرفت‌شناختي ادراك بي‌واسطه‌ي خداوند از ديدگاه فلسفه‌ي ملاصدرا

هدف اصلي اين مقاله استدلال بر امكان ادراك بي‌واسطه‌ي خداوند از طريق علم حضوري از ديدگاه فلسفه‌ي ملاصدرا است. اين نوع ادراك مستقيم و بي‌واسطه مي‌تواند توجيه معرفت شناختي باور به خدا را فراهم نمايد. در اين نوشتار چگونگي كاركرد علم حضوري در رابطه با توجيه معرفت شناختي باور به خدا و هم‌چنين اهميت نقش علم حضوري در معرفت شناسي ديني نشان داده خواهد شد. صدرا به عنوان يك فيلسوف شيعي در مكتب جديد فلسفي‌اش، حكمت متعاليه، براساس الاهيات شيعي تلاش كرده است براي توجيه ادراك بي‌واسطه‌ي خدا از طريق علم حضوري استدلال نمايد. در اين مقاله هم‌چنين به تعدادي از نقدهاي مهمي كه بر ادراك بي‌واسطه‌ي خداوند كه از نظر معرفت شناختي توسط ملاصدرا ادعا شده است؛ پرداخته خواهد شد.

فاقد چكيده مي باشد