اثربخشي ارتقاي كيفيت زندگي بر رضامندي زوجيت والدين داراي كودك مبتلابه ديابت نوع يك و ميزان هموگلوبين گليكوزيله كودك

Evaluating effectiveness of the life quality promotion program on marital satisfaction among parents of diabetic children and children’s glycated hemoglobin

اين مطالعه با هدف بررسي اثربخشي ارتقاي كيفيت زندگي بر رضامندي زوجيت والدين داراي كودك مبتلابه ديابت نوع يك و ميزان هموگلوبين گليكوزيله كودك انجام شده است. اين پژوهش يك مطالعه نيمه تجربي و با بهره گيري از طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل است. نمونه آماري بالغ بر 30 خانواده داراي فرزند مبتلابه ديابت و كودكان آن ها بودند كه به روش نمونه گيري در دسترس از انجمن ديابت ايران انتخاب شده و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند. گروه آزمايش طي 10 جلسه 2 ساعته تحت آموزش برنامه ارتقاي كيفيت زندگي قرار گرفتند. به منظور گردآوري داده ها از پرسشنامه رضامندي زوجيت افروز (1388) و آزمايش خون كودك استفاده شد. تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار spss و به روش تحليل كوواريانس چندمتغيره صورت پذيرفت. يافته ها نشان داد كه ميانگين پس آزمون نمرات رضامندي زوجيت در دو گروه آزمايش و كنترل با يكديگر تفاوت معنادار داشته و ميانگين نمرات گروه آزمايش به صورت معناداري بيشتر از گروه كنترل بوده كه اين امر نشان مي دهد برنامه ارتقاي كيفيت زندگي بر رضامندي زوجيت والدين كودك مبتلا تاثير مثبت داشته است. بيشترين و كمترين اندازه اثر مربوط به رضايت زناشويي (اندازه اثر= 74) و اوقات فراغت (اندازه اثر= 33) بوده است. ميانگين پس آزمون نمرات هموگلوبين گليكوزيله در دو گروه آزمايش و كنترل تفاوت معنادار نداشت بنابراين اين برنامه در كاهش ميزان متوسط قند سه ماهه كودك تاثيري نداشته است.

Aim: Families with type one diabetes children have multiple problems and challenges, such as reduced quality of life and marital satisfaction. The aim of this study was evaluating effectiveness of life quality promotion program on marital satisfaction among parents of diabetic children and children’s glycated hemoglobin. Methods: This research method was in semi- experimental methodology with pre- test, post-test plan with control group. statistical sample was 30 parents and their diabetic children that they were selected using random sampling methods from Tehran Diabetes Association and were randomly assigned in experimental and control groups. Experimental group received quality of life training for 10 sessions in 2 hours. The tool used in this research was Afrooz Marital Satisfaction Scale and child blood test. The data was analyzed by multi variate analysis of covariance using software SPSS. Results: The results showed average post-test in both experimental and control groups were significantly different. The experimental group mean scores significantly higher than the control group, which indicated a positive impact of the life quality promotion program in marital satisfaction. The highest and lowest amount of effect was related to marital satisfaction (effect size: 74) and free time (effect size: 33). There was no significant difference between mean score of children’s glycated hemoglobin. Conclusion: Training program on quality of life significantly contributed to raising parental marital satisfaction so to improve the quality of life and marital satisfaction in families of children with diabetes is recommended. However, given the lack of effect of this intervention on child’s blood glucose level, it seems that educational interventions are more effective in this regard.