مقايسه دو روش فشردن عضله تراپزيوس و بالا كشيدن فك تحتاني براي پيش‌بيني زمان مناسب كارگذاري موفق ماسك حنجره‌اي: يك كارآزمايي باليني

COMPARISON BETWEEN THE EFFICACY OF TRAPEZIUS SQUEEZING TEST and JAW THRUST MANEUVER FOR PREDICTION OF SUCCESSFUL INSERTION OF LARYNGEAL MASK AIRWAY

پيش‌زمينه و هدف: هدف ما در اين مطالعه مقايسه دو مانور فشردن عضله تراپزيوس و مانور بالا كشيدن فك تحتاني براي ارزيابي شرايط مناسب براي جاگذاري ماسك حنجره‌اي است. مواد و روش كار: در اين مطالعه كارآزمايي باليني 138بيمار با كلاس بيهوشي 1 و 2 كانديد جراحي الكتيو شكستگي ساق به‌صورت تصادفي در يكي از دو گروه مانور فشردن عضله تراپزيوس و مانور بالا كشيدن فك تحتاني قرار گرفتند. در هر دو گروه القاي بيهوشي با داروهاي ميدازولام، فنتانيل و پروپوفول انجام شد. پس از القاي بيهوشي بسته به نوع گروه، از يك دقيقه بعد از بيهوشي با فواصل هر 20 ثانيه مانور انجام مي‌شد تا زماني كه بيمار هيچ پاسخ حركتي به مانور نشان نمي‌داد، در اين زمان ماسك حنجره‌اي براي بيمار تعبيه مي‌شد. لارنگوسپاسم، سرفه، عق زدن، توقف تنفس، اشباع اكسيژن كم‌تر از 90 درصد و حركات هدفمند در حين جاگذاري ماسك حنجره‌اي و تا يك دقيقه بعدازآن به‌عنوان تلاش ناموفق در جاگذاري ماسك حنجره‌اي در نظر گرفته شد. فشارخون، ضربان قلب، زمان جاگذاري ماسك حنجره‌اي و فراواني جاگذاري موفق در دو گروه با هم مقايسه شد. يافته‌ها: درصد فراواني جاگذاري موفق ماسك حنجره‌اي در گروه فشردن عضله تراپزيوس (94.2 درصد) و بالاكشيدن فك تحتاني (98.6 درصد) تفاوت معناداري نداشت (18/0=p) درحالي‌كه ميانگين زمان مناسب براي جاگذاري ماسك حنجره‌اي در گروه فشردن عضله تراپزيوس به‌طور معناداري بيشتر از بيماران گروه مانور بالاكشيدن فك تحتاني بوده است (0.001>p). علائم حياتي (فشارخون و ضربان قلب) بيماران دو گروه بعد از قرار دادن ماسك حنجره‌اي تفاوتي نداشت (0.05

Background & Aims: The aim of this study was to compare trapezius squeezing and jaw thrust to evaluate suitable conditions for laryngeal mask airway (LMA) insertion. Materials & Methods: In this clinical trial study, 138 patients with ASA physical status 1 or 2 who were candidates for elective surgery of shin fracture were randomly assigned into one of the groups of trapezius squeeze and raising the lower jaw maneuvers. In both groups, no motor response to the maneuver was considered as the suitable time for LMA insertion. Laryngospasm, coughing, gag reflex, breath-holding, oxygen saturation of less than 90%, and the presence of purposeful movements during LMA insertion and up to one minute after that were considered as unsuccessful attempts in LMA insertion. The mean blood pressure, heart rate, LMA insertion time and the incidence of successful LMA insertion in both groups were compared. Results: The incidence of successful LMA insertion in the trapezius squeezing group (94.2%) and the lower jaw thrust (98.6%) did not have any significant difference (p=0.18). The average time for LMA insertion from initiation of induction was significantly longer in the patients with trapezius squeezing than in patients with lower jaw thrust maneuver (p<0. 001). The vital signs (including blood pressure and heart rate) of the patients in the groups were not different after LMA insertion (p>0.05). Conclusion: Trapezius squeezing and jaw thrust in patients undergoing anesthesia by propofol as a prediction index for successful LMA insertion have no superiority over each other.