واكاوي مصاديق واژه هاي «بيوت» و «فارهين» در آيه 146 شعراء

يكي از قصص قرآن كه در آن به عاقبت اقوام اشاره شده، داستان قوم ثمود است. خداي متعال هنگامي كه مي خواهد عملي كه نشان از بي تقوايي و عدم اطاعت قوم ثمود از حضرت صالح ال دارد، را بيان نمايد، به تراشيدن «بيوتي» در دل كوهها اشاره مي فرمايد، كه حالت قوم ثمود در آن بيوت، با واژه «فارهين» وصف گرديده است. به نظر مي رسد تبيين دقيق تر اين واژه ها - بيش از آنچه تاكنون در تفاسير قرآن بيان شده است - نيازمند تأمل در مكان زندگي قوم ثمود است، كه اين بررسي از طريق مطالعه آثار متعلق به قوم ثمود و سنگ نگاشته هاي موجود از آنها در منطقه حجر انجام مي گيرد. در اين تحقيق مي توان به نشانه هاي معابدي دست يافت كه محل پرستش بتهاي قوم ثمود بوده و با خانه هاي سنگي به جاي مانده از آنها انطباق زيادي دارد. در واقع با توجه به آياتي از قرآن و شواهدي از سرزمين حجر مي توان گفت: مراد از «بيوت» در آيات مربوط به قوم ثمود، پرستشگاههايي براي بت ها است كه قوم ثمود در آن عبادتگاهها به عيش و نوش و رقص مقدس با حالت برهنگي آييني و روسپي گري در هنگام پرستش خدايان مي پرداخته اند و به اين ترتيب دليل وقوع عذاب و مراد از « فارهين» در آيه روشن تر مي گردد و خداي متعال آن را به عنوان عبرتي براي تمام مردم در همه زمانها بيان مي نمايد.