پاياني بر «پايان ايدئولوژي» در تئاتر مستند بريتانيا پس از يازده سپتامبر: نگاهي به نمايشنامۀ نام من راشل كوري است

My Name Is Rachel Corrie: The End of “End of Ideology” in Post-9/11 British Documentary Theatre

«پايان ايدئولوژي» نظريه‌اي است كه در بحبوحۀ جنگ سرد توسط نظريه‌پردازان محافظه‌كار آمريكايي مطرح شد، و در منازعۀ قدرت در جهان دوقطبي پس از جنگ جهاني دوم به عنوان راهكاري براي مقابله با ماركسيسم/كمونيسم در خدمت سياستمداران غربي قرار گرفت. در نيمۀ دوم قرن بيستم، «پايان ايدئولوژي»، با نام‌ها و كسوت‌هاي مختلف، به گفتمان غالب سياسي، اجتماعي، و فرهنگي تبديل شد، و عملاً امكان هرگونه نقد جدي و تغيير معنادار در وضعيت حاكم را از بين برد. با اين حال، طي دو دهۀ گذشته، خصوصاً در سال‌هاي پس از يازده سپتامبر، نشانه‌هايي از مخالفت با اين گفتمان به روشني ديده مي‌شود. در مقالۀ حاضر تلاش شده، تا ضمن بررسي تأثير اين تحولات گفتماني بر تئاتر معاصر بريتانيا و معرفي فرم كمتر شناخته‌شدۀ نمايش مستند، به بازگشت ايدئولوژي به تئاتر بريتانيا در قالب تئاتر مستند بپردازيم. در همين راستا، نمايشنامۀ مستند نام من راشل كوري است، به عنوان نمونۀ كامل بازگشت ايدئولوژي به تئاتر، مورد بررسي قرار گرفته، و به طور ضمني به دو اثر مستند ديگر پرداخته شده است.

The “end of ideology” was a theory put forward by conservative American intellectuals at the height of the Cold War, serving the purposes of western politicians in their crusade against Marxism/Communism in the polarized post-war world. Reemerging in a variety of names and forms, the “end of ideology” came to be the dominant political, social, and cultural discourse of the second half of the twentieth century, and frustrated the possibility of meaningful resistance to the status quo. Nevertheless, in the past two decades, especially after the momentous post-9/11 events, we can see clear signs of challenge to this discourse. Investigating the influence of these discursive changes on contemporary British theatre and introducing the little-known form of documentary theatre, the present study will focus on the return of ideology to the British theatre in documentary works. My Name Is Rachel Corrie and, in passing, two other documentary plays will be considered to shed light on the core premise that an important part of the British theatre is once again ideological.