مقايسه اثربخشي مداخلات بازي هاي حركتي، ذهني و تركيبي بر بهبود ادراك فضايي دانش آموزان كم بينا

Comparison of the effectiveness of interventions of motion games, mental and combination on improving spatial perception of students of low vision

پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي مداخلات بازي هاي حركتي، ذهني و تركيبي بر بهبود ادراك فضايي دانش آموزان كم بينا انجام شد. پژوهش حاضر از نوع مطالعات نيمه تجربي با طرح سه گروهي است. جامعه آماري پژوهش حاضر را كليه دانش آموزان كم بينا 9 الي 12 سال مدارس همگاني و استثنائي شهر كرمانشاه تشكيل داد كه از ميان آن ها، 30 نفر به طور هدفمند با تيزي ديد بين 0/05 الي 0/4 ديوپتر براي مطالعه انتخاب شدند و به صورت تصادفي در سه گروه 10 نفري قرار گرفتند. گروه هاي مورد مطالعه به مدت 8 هفته، هفته اي 2 جلسه و هر جلسه 60 دقيقه تمرين كردند. براي اندازه گيري قابليت ادراك فضايي، از آزمون هاي پرتاب توپ به هدف و تعداد دريبل توپ در 15 ثانيه استفاده شد. عمليات آماري با استفاده از آزمون t همبسته، تحليل واريانس يك سويه و آزمون LSD انجام شد. نتايج نشان دادند كه در آزمون پرتاب توپ، هر سه روش بازي موجب پيشرفت معنادار شدند؛ اما تفاوت در بين گروه ها ازلحاظ آماري معنادار نبود. در آزمون دريبل، تنها بازي هاي تركيبي موجب توسعه ادراك فضايي شد. به علاوه، مقايسه هاي بين گروهي بر برتري معنادار اين روش نسبت به روش ذهني و بدني دلالت داشتند.

Aim: The purpose of this study was to Comparison of the effectiveness of interventions of motion games, mental and combination on spatial perception capability of students of low vision. Methods: The present study is a semi-experimental study with three groups. The statistical population of this study was comprised of all 9-12 year-old students of general and exceptional schools in Kermanshah, of these, 30 subjects were randomly selected into three groups of 10 people, with a sharp visibility of between 0.05 and 0.4 diopters. The groups were trained for 8 weeks, 2 sessions per week and 60 minutes each session. To measure the spatial perception of the subjects, the test throwing the ball to the goal and dribbling the ball for 15 seconds was used. Statistical operations using descriptive statistics, T-test, One- Way Anova and LSD post hoc test was performed. Results: Our data showed that test throwing the ball all three training methods resulted in significant advances in the spatial perception of children. However, the difference observed between the groups was not statistically significant. Test dribbling the ball, the only way to develop the spatial perception were combined training. In addition, between-group comparisons of the significant advantages of this method were compared to the mental and physical practice implications. Conclusion: findings show in complicated physical activity for children with low vision to growspatial capability is better that used than mental practice combined with physical.