عنوان مقاله :
بررسي تطبيقي داستان هاي كوتاه جمالزاده و موپسان
عنوان به زبان ديگر :
comparative study of the short stories of Jamalzadeh and Maupassant
پديد آورندگان :
لاجوردي، شهرزاد دانشگاه آزاد اسلامي واحد علوم و تحقيقات - دانشكده زبان و ادبيات تهران , قويمي، مهوش دانشگاه آزاد اسلامي واحد علوم و تحقيقات - دانشكده زبان و ادبيات تهران
كليدواژه :
داستان كوتاه , داستان در داستان , كانون روايي , چند صدايي روايي , ساختار تقابلي , جمالزاده , موپاسان
چكيده فارسي :
بسياري از صاحب نظران وادي ادبيات جمالزاده را پدر داستان نويسي معاصرايران، به ويژه داستان كوتاه مي دانند. زيرا او براي نخستين بار با انتشار يكي بود يكي نبود، علاوه بر اين كه انقلابي در نثر فارسي به وجود آورد ، تكنيك داستان نويسي اروپايي را آگاهانه به كار گرفت. از سوي ديگر به نظر بسياري ازمنتقدان ، گي دو موپسان از برجسته ترين نويسندگاني است كه در قرن نوزدهم، به سبب نگارش داستان هاي كوتاه متعدد وانتشار مجموعه داستان هاي كوتاه بي شمار در طي ده سال، به عنوان استاد اين نوع ادبي به شمار مي آيد. هدف اصلي اين مقاله بررسي تطبيقي شيوه هاي داستان نويسي اين دو نويسندۀ بلند آوازه است. بدين منظور مؤلفان با بهره گيري ازديدگاه هاي صاحب نظران ساختارگرا چون ژرار ژنت ، گريماس و تودورف ، بر تكنيك هاي مشتركي كه اين دو در آرايش زمان و فضاي داستان، شخصيت پردازي ، كانون روايي ، تكنيك داستان در داستان كه چند صدايي روايي را درپي دارد متمركز مي شوند.وانگهي روش هاي مشتركي كه اين نويسندگان در به كار گيري زبان مردمي و طنز از آن بهره جسته اند، در تعدادي از داستان هاي كوتاه ، مورد بررسي قرار خواهد گرفت.
چكيده لاتين :
Most literary experts consider Jamalzadeh as a precursor of Iranian storytelling, especially, of short story. They believe Jamalzadeh changed Persian prose by publication and using consciously narrative European techniques in his first collection of short stories “once upon a time” (yeki boud yeki naboud). On the other hand, for many literary critics, Maupassant is known as the most famous short story writer and expert in this type of story in nineteenth century because of his several collections of short stories during ten years. This article studies comparatively the narrative methods of these two famous authors. Therefore, in this paper, using the theories of structuralists such as Gerard Genette, Greimas and Todorov, the writers will concentrate on the common methods applied by these authors for organizing time, atmosphere, characterization and story within story which produce narrative polyphony. Also, the common techniques based on benefiting from people language and satire will be studied in some of their short stories.
عنوان نشريه :
پژوهش ادبيات معاصر جهان
عنوان نشريه :
پژوهش ادبيات معاصر جهان