صوري سازي در منطق گزاره ها و نقش ثوابت منطقي در آن

يكي از مباحث بنيادين فلسفه‌ي منطقْ صوري‌سازي است كه تأمل در چيستي و چگونگي آن تلاش‌هاي منطق‌دانان را در سطح وسيعي متوجه خود ساخته است. صوري‌سازي را مي‌توان به معناي تحليل قضايا و استدلالات با توجه به صورت آن‌ها و بدون لحاظ كردن محتواي آن‌ها با هدف آشكار ساختن ساختار منطقي جملات دانست. فرگه، بنيان‌گذار منطق جديد، با الهام از مفهوم تابع و متغير در رياضي و تمايز ميان مفهوم و شئ، قضايا را به دو بخش اسمي و محمولي تحليل كرد كه همين امر مبناي صوري‌سازي در منطق جديد مي‌باشد. اما آن‌چه سمت و سوي صوري‌سازي را مشخص مي‌كند، مسأله‌ي اعتبار است، چراكه حفظ اعتبار ضامن صحت نحوه‌ي صوري‌سازي است. ثوابت منطقي عنصرهاي بنيادين ساخت‌هاي منطقي‌اند كه در صوري‌سازي اهميت فوق‌العاده‌اي دارند. اما منطق‌دانان براي تعيين آن‌ها ملاك‌هاي مختلفي ارائه داده‌اند كه پذيرفتن هركدام موجب تغيير در نحوه‌ي صوري كردن گزاره‌ها در منطق مي‌شود. ما در اين مقاله نشان خواهيم داد كه نظام‌هاي منطقي مختلف مي‌توانند معيارهاي مختلفي براي ثوابت منطقي داشته باشند؛ هم‌چنين انتخاب يك معيار متأثر است از اين‌كه آيا مي‌خواهيم ثابت منطقي جديدي به نظام موجود بيافزاييم يا در مقام تأسيس يك نظام هستيم.