انسان شناسي به مثابه علم رهايي بخش؛ پيوند نظريه و عمل در پژوهش عملي مشاركتي

پژوهش عملي مشاركتي عموما در جهت ايجاد تغييرات اجتماعي حركت ميكند و با ويژگي هايي مانند تمركز بر روي افرادي كه تحت تأثير موضوع پژوهش قرار دارند و مشاركت دادن آنها در فرايند پژوهش، تأكيد بر دانش تعاملي و مبتني بر آموزش دوطرفه پژوهشگر و مردم كه نتيجه عملي به دنبال داشته باشد و براي عموم مردم قابل فهم باشد، جلوگيري از ايجاد رابطه مبتني بر اعمال قدرت و سلطه ميان پژوهشگر و مردم عادي، توانمندسازي افراد و انتخاب موضوع از مسئله هاي عيني جامعه شناخته ميشود. پژوهش عملي مشاركتي در راستاي ايجاد پيوند ميان نظريه و عمل و با نگرش رهاييبخش، ارزشها را خارج از چهارچوب علم نميداند و مطالعهاي را سودمند ميانگارد كه به ارزشهاي اجتماعي به اندازه واقعيتهاي عيني اهميت دهد. اين مقاله با ارجاع به پژوهشهاي انجام شده، به معرفيِ تفصيلي اين روش، بنيانهاي نظري، نقاط قوت و ضعف و راهبردهاي عمليِ آن پرداخته و همگراييِ بنيادين آن با پژوهش جامعهشناسي مردممدار را به بحث گذاشته است.