فرايند تحول آيين هاي درمانگري تركمن هاي ايران

تلاقي دو فرهنگ شاماني و اسلامي را در جامعه تركمن ايران مي‌توان مشاهده كرد. اين آميختگي فرهنگي به طور مشخص در شيوه‌هاي گوناگون درمانگري بومي خود را نشان مي‌دهد. شيوه‌هاي درمانگري بر وي طيفي از تغييرات و تفاوت‌ها جاي مي‌گيرند؛ در يك‌سوي طيف پرخواني و سوي ديگر ايشاني قرار دارد كه اولي به فرهنگ شاماني و دومي به فرهنگ اسلامي نزديك است. در اين مقاله به معرفي اين دو شيوه درمانگري و مقايسه بين آنها مي‌پردازيم. مطلب مورد تاكيد اين مقاله رابطه خاص و مستقيم ميان درمانگر و نيروهاي ماوراءالطبيعه و كمك گرفتن از اين نيروها براي درمان بيمار است كه در تعيين ماهيت شاماني شيوه پرخواني، از اهميت اساسي برخوردار است و شيوه پرخواني را از شيوه ايشاني و ديگر شيوه‌هاي درمانگري بومي كه رابطه مستقيم با نيروهاي ماوراءالطبيعه را نفي مي‌كنند، متمايز مي‌سازد. سه نكته در درمانگران قابل بررسي است: 1) تعداد زنان درمانگر به طرز شگفت‌آوري بيش از مردان درمانگر است، 2) زنان درمانگر تركمن جايگاه ويژه و مهمي در جامعه مردسالار تركمن دارند و 3) تأثيرپذيري از ارزش‌هاي انقلاب اسلامي بر روي زنان درمانگر يكسان نبوده است، ايشان‌ها بسيار تأثير پذيرفته‌اند درحالي‌كه پرخوان‌ها كمتر تحت اين تأثيرات قرار گرفته‌اند.