رويكردي فلسفي - كلامي به ايمان در فلسفه‌ي دكارت و ملاصدرا

يكي از مباحث مهم پيرامون ماهيت ايمان، مسأله‌ي نسبت دين و عقل يا نسبت ايمان با تصديق عقلي است. براين اساس، همواره در ميان فلاسفه و متكلمان مسلمان و مسيحي ديدگاه‌هاي متعددي درباره ماهيت ايمان و اينكه آيا ايمان همان تصديق عقلي به وجود خداست يا ماهيتي متفاوت دارد، مطرح بوده است. مسأله‌ايي كه بدين منظور مطرح است اين است كه ميان يقين عقلي و ايماني چه نوع رابطه‌ايي قابل تصور است و آيا مي‌توان به نوعي تعامل و رابطه‌ي متقابل بين يقين ايماني و يقين عقلي برقرار كرد؟ در اين مقاله سعي بر اين است كه به ديدگاه دو متفكر اسلام و غرب يعني ملاصدرا و دكارت پيرامون ماهيت ايمان و اينكه مهم‌ترين عنصرآن چيست و چه نسبتي ميان ايمان و تصديق عقلي وجود دارد، پرداخته شود. شايان ياد است كه ملاصدرا ايمان را تصديق معرفتي به وجود خدا مي‌شمارد؛ از طرفي نيز چگونگي ارتباط بين يقين ناشي از ايمان با يقين ناشي از شهود آشكار عقلي در انديشه دكارت يك مسأله است و بايد به آن پرداخت.