رابطه رهبري معنوي و درگيري شغلي: مطالعه موردي كاركنان دانشگاه كردستان

هدف از اين پژوهش، بررسي رابطه رهبري معنوي و درگيري شغلي در ميان كاركنان دانشگاه كردستان بوده است. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. با استفاده از شيوه نمونه‌گيري تصادفي، نمونه‌اي به حجم 116 نفر از كاركنان انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. جهت گردآوري داده‌ها از پرسشنامه­­ هاي استاندارد رهبري معنوي و درگيري شغلي استفاده شد. پايايي دو پرسش نامه رهبري معنوي و درگيري شغلي با استناد به ضريب آلفاي كرونباخ، به ترتيب 91/. و 80/. گزارش شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون t تك نمونه‌اي، آزمون همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون به شيوه هم‌زمان صورت گرفت. نتايج نشان داد كه وضعيت رهبري معنوي در دانشگاه كردستان در سطح بالاتر از متوسط و ميزان درگيري شغلي كاركنان در سطح متوسط بود. بين رهبري معنوي و درگيري شغلي كاركنان رابطه مثبت و معني‌داري وجود دارد. همچنين مشخص شد كه اگرچه تركيبي از مؤلفه‌هاي رهبري معنوي مي‌توانند نقش معني‌داري در پيش‌بيني درگيري شغلي داشته باشند، اما به استثناي مؤلفه‌‌ي ايمان و اميد در كار، هيچ‌يك از مؤلفه‌هاي ديگر نمي‌توانند به تنهايي اثر رگرسيوني معني‌داري بر درگيري شغلي كاركنان داشته باشند.

فاقد چكيده مي باشد