پژوهشي تطبيقي درساختار كالبدي- فضايي باغ ايراني در دوران صفوي و گوركانيان هند

Comparative Studies on Spatial Structure of Persian Gardens in Safavid and MughalPeriods

درميان جلوه ­هاي گوناگون هنر معماري ايران، باغ ايراني با ظاهري آكنده از سادگي و طراوت بر پايه اصولي مشخص و بنيادين، نمايش نماديني از بهشت موعود است. هنرمند معمار با تكيه بر اصول اوليه معماري ايراني و آگاهي از شرايط اقليمي و توانمندي­هاي طبيعي مناطق مختلف و با الهام از توصيفات متون مقدسي چون قرآن كريم پيرامون باغ هاي بهشت، باغ ايراني را خلق مي‌‌كند. در اين ميان، با افزايش روابط فرهنگي ايران و هند به خصوص در دوره­ هاي تيموري و صفوي، باغ ايراني نيز همچون ساير اركان معماري ايراني، الگوي هنرمندان هندي قرار مي­گيرد كه تجلي اين تاثر در قلمرو معماري گوركانيان به وضوح قابل مشاهده است. در اين پژوهش با بررسي هندسه­ي باغ و برخي عناصر طبيعي و مصنوع مشخص گرديد كه باغ هاي عصر صفوي با ورود به هند در عصر گوركاني، بستري متفاوت، شكلي خاص و متمايز با تاكيد بر هنر بومي را به نمايش مي گذارند.

Among the variousdisplays of Iranian architecture, Persian gardens have been simple and fresh based on the fundamental principles and aresymbolized as the Paradise. The Architect creates Persian gardens using the primitive principles of Iranian Architecture, being aware of the climates of different areas and inspiringof the Holy Quran's descriptions of heaven's gardens.Meanwhile, by the increased cultural relations of Iran and India speciallyin Timurids and Safavids era, Persian gardens as well as other Iranian architecture elements, have been patterned for Indian artists that their impacts are obviously revealed in architecture territory of Mughals. The results demonstrate that the presence of safavid gardens in India in Mughal era indicate a specific form and local art on the Mughal gardens.