شناسايي و اولويت بندي فازي پيشايندهاي رضايت شغلي

رضايت شغلي، بيانگر ميزان نگرش مثبت يك كارمند در مورد به شغل خود است. رضايت شغلي عاملي است كه به صورت گسترده در پژوهش‌هاي سازماني مورد مطالعه قرار گرفته است. مدل‌هاي مختلفي براي ارزيابي رضايت شغلي ارائه شده است. پژوهش‌هاي مختلف عوامل متعددي را به عنوان عوامل موثر بر رضايت شغلي بررسي كرده‌اند. هدف از اين پژوهش اولويت بندي عوامل موثر بر رضايت شغلي كاركنان با استفاده از تكنيك‌هاي تصميم‌گيري چند‌شاخصه AHP و TOPSIS فازي است. در اين پژوهش ابتدا با مطالعه پژوهش‌هاي انجام شده در خصوص رضايت شغلي عوامل موثر شناسايي و سپس با استفاده از روش تحليل محتوا با آنتروپي شانون ده عاملي كه داراي ضريب اهميت بيشتري بودند انتخاب شدند. جامعه آماري پژوهش 10 نفر از خبرگان داراي سابقه فعاليت در حوزه منابع انساني سازمان يا داراي تحصيلات مرتبط با رشته مديريت منابع انساني و رفتار سازماني است. براي نظرسنجي از خبره در مورد مقايسه‌هاي زوجي و تعيين ميزان اهميت هر يك از عوامل در رضايت شغلي دو پرسش نامه در قالب عبارت‌هاي كلامي طراحي شده و پس از نظرسنجي از خبره‌ها به اعداد فازي تبديل شدند. در آخر هم با استفاده از تكنيك‌هاي AHP و TOPSIS فازي اين عوامل رتبه‌بندي شدند. نتايج پژوهش نشان داد از بين عوامل موثر بر رضايت شغلي مورد بررسي در اين پژوهش عامل حقوق، امنيت شغلي و احساس عدالت بيشترين امتياز را كسب كرده و عوامل روابط با همكاران و سرپرستان و محيط كار به عنوان عواملي شناخته شدند كه كمترين اهميت را در ايجاد رضايت شغلي كاركنان دارند.

فاقد چكيده مي باشد