الگوي شهرهاي حساس به آب رويكردي نوين به سوي توسعه شهري پايدار

با پي بردن به اثرات گرم شدن زمين و تغييرات آب و هوايي، جوامع شهري به دنبال رسيدن به انعطاف‌پذيري در تغييرات آتي مرتبط با منابع آب شهري، تنوع زيستي، رشد جمعيت و تغييرات آب‌وهوا مي‌باشند، اما باوجود توسعه زيرساخت‌هاي موجود و پيدايش فناوري‌هاي­جديد در خدمت اهداف پايداري آب شهري، طي 20 سال گذشته اين تغييرات بيش‌ازحد كند باقي‌مانده است .اكنون به‌خوبي پذيرفته‌شده كه رويكرد مديريت سنتي آب شهري براي پرداختن به مسايل پايداري فعلي و آينده مناسب نيست و تغييراتي اساسي در ساختار فني و مديريتي سامانه‌هاي آب شهري و به‌كارگيري نگرش‌هاي نوين در برنامه‌ريزي‌هاي انجام‌شده براي توسعه پايدار آب  شهري را تبيين مي‌نمايد، در همين راستا مفهوم نسبتاً جديدي درزمينه­ي مديريت آب شهري كه دو دهه از پيدايش آن گذشته تحت عنوان شهرهاي­حساس به آب مطرح‌شده است اين مفهوم به ارايه يك‌راه حل اكولوژيكي براي دست­يابي به پايداري در توسعه شهري پرداخته و شهرها را نيازمند تغييرات اساسي در بخش‌هاي مديريتي، اجتماعي و فني نسبت به روش‌هاي متداول  مي داند. در اين راستا تحقيق حاضر به مطالعه شهرهاي حساس به آب پرداخته و در قالب بررسي ضوابط، اهداف و معيارهاي طراحي شهري حساس به آب ، برنامه ريزي شهري حساس به آب و در نهايت شهر حساس به آب ارايه داده شده است و در آخر براي نمايش بهتر اين الگو  به تجربه استفاده از اين الگو در شهر ملبورن و موني ولي پرداخته شده است.