بررسي و نقد مؤلفه‌هاي معنويتِ پسا‌تجدّدي از منظر معنويت اسلامي

يكي از شاخصه‌هاي اصلي دوره پساتجدد، رشد روزافزون معنويت‌خواهي و به دنبال آن، شكل‌گيري جنبش‌هاي نوپديد معنويت‌گراست، اما ارائه معنويت‌هاي نوپديد با مؤلفه‌هايي كه براي آن تعريف شده است ـ به‏ويژه تأكيد بر انسان‌مداري و عرفي‌گروي ـ صلاحيّت و نيز توانايي مدّعيان اين معنويت‌ها را در پاسخ به نياز معنويت‌خواهي انسان، با ترديد‌هاي جدّي مواجه ساخته است. سؤال اصلي اين است كه: معنويت‌هاي دوره پساتجدد با كدامين برهانِ عقلي يا نقلي، مدعيِ پاسخ به نياز معنوي انسان معاصرند؟ نوشتار حاضر درصدد است با واكاوي مؤلفه‌هاي معنويت‌هاي دوره پست‌مدرن و مقايسه آن با مؤلفه‌هاي معنويت اسلامي، عيار راستي مدعيات اين نوع معنويت‌ها را با سنجه معنويت اسلامي بسنجد. روش به كار گرفته شده در اين پژوهش، كتابخانه‌اي است كه در آن با استفاده از دو عنصر توصيف و تحليل به اين نتيجه دسته يافته كه معنويت اسلامي قادر به ارائه نسخه‌اي جايگزين براي اين نوع معنويت‌هاست؛ معنويتي كه به دليل سرچشمه گرفتن از وحي و برخورداري از پشتوانه مستحكم عقل، افزون بر جلب اعتماد پيروان خود، ثمربخش بودنِ اجراي دستورالعمل‌هاي خود را تضمين مي‌كند.