اثربخشي واقعيت درماني به شيوه موردي بر افراد مبتلا به افسردگي اساسي داراي سابقه اقدام به خودكشي

The Effectiveness of Individualized Reality Therapy on Major Depression Patients with Suicide Attempt History

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي واقعيتدرماني به شيوه موردي بر افراد مبتلا به افسردگي اساسي و سابقه اقدام به خودكشي انجام پذيرفته است. مواد و روش‌ها: نوع مطالعه اين پژوهش، شبهآزمايشي همراه با پيش‌آزمون و پس‌آزمون بود. در راستاي اين پژوهش، با روش نمونه در دسترس 14 نفر از بيماران داراي سابقه اقدام به خودكشي با تشخيص افسردگي اساسي در بيمارستان امام سجاد (ع) تهران انتخاب شدند و با روش تصادفي در دو گروه هفت نفري آزمايـش و گواه جاگذاري شدند؛ روش كار از نوع كار آزمايي باليني بود. بيماران به‌وسيله پرسش‌نامه افسردگي بك (BDI-II) مورد سنجش قرار گرفتند. به گروه آزمايش پنج جلسه مداخله واقعيتدرماني ارائه گرديد؛ گروه كنترل تنها دارو دريافت كردند. در پايان مجدداً هردو گروه پرسش‌نامه افسردگي بك را تكميل كردند. پس از گردآوري داده‌ها و با كنترل پيش‌آزمون تجزيه‌وتحليل آن‌ها به‌صورت توصيفي و استنباطي با استفاده از شاخص آماري تحليل كوواريانس تك متغيره مقايسه گرديد. يافته‌ها: نتايج نشان دادند اگرچه واقعيتدرماني و دارودرماني در كاهش افسردگي تأثير داشتند، وليكن واقعيتدرماني مؤثرتر بوده است؛ به‌گونه‌اي كه شاخص بهبودي براي متغيرهاي افسردگي در گروه واقعيتدرماني ميانگين كمتري از گروه دارو درماني داشتند، و واقعيتدرماني به نسبت دارودرماني با سطح معناداري (0٫05p<) بر كاهش افسردگي افرادي كه اقدام به خودكشي داشتند تأثير بيشتري نشان داد كه از لحاظ آماري تفاوت معناداري مشاهده شد. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج اين پژوهش، پيشنهاد مي‌شود از روش درماني مداخله‌اي واقعيتدرماني براي كاهش افسردگي افرادي كه اقدام به خودكشي دارند، استفاده شود.

Background: This study aimed to investigate the effectiveness of reality therapy on cases with major depression and suicide attempt. Materials and Methods: The methodology of this research study was quasi-experimental with pre-test and post-test. For the sake of this study, available sample of 14 patients diagnosed with major depression who have had at least one suicidal attempt were selected from NAJA Imam Sajjad hospital and divided randomly into two groups of test and control, with seven cases in each group. Research procedure was a clinical trial. Patients were assessed using Beck Depression Inventory (BDI- II). The test group underwent five sessions of reality therapy. The control group only received drug therapy. In the end, both groups filled up the Beck Depression Inventory once again. After data collection and control for pre-test, data analysis was performed using descriptive and inferential statistical index and compared using single variable ANCOVA. Results: The results showed that, although both reality therapy and drug therapy had an impact on reducing depression, but reality therapy was more effective, so that the recovery index for depression variables had a lower average in reality therapy group compared with drug therapy group; and reality therapy in comparison with drug therapy had statistically larger effect on reducing depression of suicidal attempts at the significant level of (P < 0.05). Conclusion: Considering the results of this study, it is suggested that the intervention of reality therapy treatment be used to reduce depression of the individuals with suicide attempt.