كامپوزيت‌هاي الكتروريسي‌شده بر پايه پلي‌كاپرولاكتون در مهندسي بافت استخوان

بافت استخوان طبيعي در اثر شكستگي‌ها و پيري دچار نقص مي‌شود. با توجه به روند خودترميمي طولاني‌مدت يا بازسازي‌نشدن در آسيب‌هاي شديد، موضوع مهندسي بافت مطرح شده است. مهم‌ترين عوامل موفقيت در مهندسي بافت، به‌كارگيري سلول و داربست مناسب است. بدين منظور، سلول‌هاي متنوعي همچون استخوان‌سازها و سلول‌هاي بنيادي جنيني و مزانشيمي استفاده مي‌شوند. ولي ويژگي‌هاي منحصربه‌فرد سلول‌هاي مزانشيمي موجب شد تا كاربرد گسترده‌اي در حوزه مهندسي بافت پيدا كنند. فنون مختلفي مانند الكتروريسي نيز براي ساخت داربست وجود دارد. روش الكتروريسي به‌دليل شباهت نانوالياف با ماتريس خارج سلولي بافت طبيعي، قابليت انتخاب مواد مختلف، نسبت سطح به حجم زياد الياف و بازسازي هرچه بيشتر بافت نسبت به ساير روش‌ها مورد توجه قرارگرفته‌است. پلي‌كاپرولاكتون زيست‌پليمري سنتزي است كه به‌طور گسترده در كاربردهاي پزشكي استفاده مي‌شود. مهم‌ترين مزاياي استفاده از اين نوع پليمر، استحكام مكانيكي زياد، فراورش‌پذيري ساده، سميت كم و تحريك ضعيف سامانه ايمني است. به‌طور عمده پليمرها را به‌منظور دست‌يابي به خواص مكانيكي مطلوب با سراميك‌ها كامپوزيت مي‌كنند. داربست‌هاي مهندسي بافت استخوان بايد زيست‌سازگار، زيست‌تخريب‌پذير، مستحكم، متخلخل، داراي اندازه تخلخل ميكرومتري و از نظر شكل‌شناسي، صاف، يكنواخت و بدون گره باشند. همچنين، زبري سطحي و آب‌دوست بودن غشا سبب آسان‌شدن رفتارهاي سلولي مي‌شود. هدف از اين پژوهش، ارزيابي و مشخصه‌يابي داربست‌هاي الكتروريسي‌شده بر پايه پلي‌كاپرولاكتون در بازسازي و ترميم بافت استخوان بوده‌است.