احساس محروميت نسبي در ميان قوم بلوچ و تاثير آن بر خشونت سياسي

اين پژوهش به بررسي رابطه محروميت نسبي و خشونت سياسي در بين شهروندان زاهداني مي پردازد. استان سيستان و بلوچستان به علت شرايط خاص اقليمي و فرهنگي، همواره يكي از مناطق حساس و چالش زا در ايران بوده است. دو چالش اصلي اقليت گرايي قومي و اقليت گرايي مذهبي، اين منطقه را مستعد رفتارهاي خشونت آميز مي كند. پديده خشونت سياسي در مناطقي از كشور كه به شدت متاثر از ارزش هاي سنتي و قوميتي خود هستند و گرايش و پايبندي كمتري نسبت به حكومت مركزي دارند، بيشتر مشهود است. خشونت هاي سياسي در اين منطقه محصول علل و عوامل مختلف و متنوعي است و ابعاد عيني و ذهني متعددي دارد كه در اين پژوهش به تبيين رابطه احساس محروميت نسبي با خشونت سياسي پرداخته مي شود. روش تحقيق مورد استفاده در اين بررسي، روش پيمايشي است. فن جمع آوري اطلاعات، استفاده از پرسشنامه بوده است. جامعه آماري تحقيق حاضر شامل كليه شهروندان شهر زاهدان بوده است كه حجم نمونه 384 نفري به شيوه نمونه گيري خوشه اي انتخاب شد. اطلاعات گردآوري شده به كمك نرم افزار spss تجزيه و تحليل شده است. نتايج حاصل از تجزيه و تحليل داده ها نشان داد كه بين احساس محروميت نسبي با رفتارهاي خشونت آميز در ميان شهروندان مورد بررسي، ارتباط معني داري وجود دارد. تفاوت هاي مذهبي، دوري از مركز و مراودات فرهنگي، بافت زندگي عشيره اي، فقر و بيكاري، عدم مشاركت فراگير، قاچاق، ضعف زيرساخت ها، همانندي هاي فرهنگي، قومي، مذهبي با دو كشور بحران زده افغانستان و پاكستان، تقويت جريان هاي ضد شيعه نظير فرقه وهابيت از جانب بيگانگان از جمله عربستان و پاكستان و مشكلات طبيعي مثل كمبود آب، خشك سالي و... از علل اساسي خشونت سياسي در اين منطقه محسوب مي شود.