ارائه يك روش ‌تحليلي جديد به‌منظور مديريت تخصيص آب به چاه‌هاي تزريقي در پروژه‌هاي سيلاب‌زني

يكي از چالش‌هاي عمده صنايع نفت و گاز، توليد آب مي‌باشد كه باعث بروز مشكلات زيست‌محيطي، عملياتي و اقتصادي فراواني مي‌شود. از جمله عوامل توليد آب ناخواسته، آب ناشي از تزريق در فرآيندهاي سيلاب‌زني مي‌باشد كه ميزان آن در اثر برنامه تزريق نامناسب و عدم مديريت افزايش مي‌يابد. بنابراين عمليات سيلاب‌زني بايد به‌ گونه‌اي مديريت شود تا ميزان ضريب بازيافت و كارايي جاروب افزايش ‌يافته و به‌ تبع آن ميزان توليد تجمعي آب كاهش ‌يافته و نفت بيشتري در چاه توليد شود. از جمله عوامل مهم در تصميم‌گيري و مديريت سيلاب‌زني مخازن نفتي، مديريت تخصيص آب مي‌باشد. مديريت تخصيص به اين معناست كه به هر چاه تزريقي كه ارتباط بهتري با چاه توليدي با توليد نفت بالا و توليد آب كم دارد، آب بيشتري جهت تزريق اختصاص يابد. پيوستگي بين چاه‌هاي تزريقي و توليدي پارامتري بسيار مهم مي‌باشد كه مديريت تخصيص آب را تحت تأثير قرار مي‌دهد. اين پارامتر مشخص مي‌كند كه چگونه يك چاه تزريقي و توليدي با يكديگر ارتباط دارند. روش‌هاي مختلفي براي محاسبه اين پارامتر ارائه‌ شده است كه در اين ‌بين روش ظرفيتمقاومت اخيراً مورد توجه مهندسين قرار گرفته است. در اين روش، مخزن، مشابه سيستمي فرض مي‌شود كه محركي از بيرون دريافت مي‌كند (نرخ تزريق) و عكس‌العملي (نرخ توليد) از خود نشان مي‌دهد. در معادلات اين روش، دو دسته پارامتر اصلي (مجهول) وجود دارند. دسته اول ثوابت زماني و ديگري ضرايب وزني مي‌باشند. با استفاده از تاريخچه توليد چاه‌ها، پارامترهاي مجهول به‌دست مي‌آيند. پس از يافتن مجهولات، ميزان توليد سيال پيش‌بيني ‌شده است. سپس با تعريف شاخص جديدي تحت عنوان شاخص مؤثر توليد نفت الگوريتمي جديد براي محاسبه كسر آب تزريقي اختصاص‌يافته به هركدام از چاه‌هاي تزريقي ارائه ‌شده است و اين الگوريتم جديد با بهبود تخصيص آب به چاه‌هاي تزريقي، باعث افزايش توليد تجمعي نفت و كاهش توليد تجمعي آب شده است