بررسي آزمايشگاهي تزريق ژل‌هاي پليمري در مخازن كربناته به‌منظور بررسي كاهش نامتناسب تراوايي آب و نفت

يكي از مشكلات رايج در صنعت نفت، پديده توليد آب اضافي از چاه‌هاي نفتي است كه در بسياري از موارد، آب به سيال اصلي توليدي از چاه تبديل مي‌شود. از ميان روش‌هاي كاهش توليد آب، راه‎‌حل‌هاي شيميايي مانند تزريق ژل‌هاي پليمري يكي از جذاب‌ترين روش‌هاي كنترل توليد آب است كه پس از تزريق با ايجاد يك شبكه ژلي مستحكم و با استفاده از اثر كاهش نامتناسب تراوايي تراوايي فاز آب را بيشتر از تراوايي نفت كاهش داده در نتيجه باعث كاهش توليد آب مي‌گردد. در روش مورد استفاده در اين تحقيق تراوايي هر دو فاز كاهش مي‌آيد، اما كاهش تراوايي فاز آب بسيار شديد‌تر از فاز نفت بوده و به عبارتي آب بسيار كمتري توليد خواهد شد. مي‌توان گفت هدف اصلي عمليات كاهش بسيار شديد‌تر تراوايي آب نسبت به نفت است. در اين پژوهش 4 آزمايش تزريق ژل‎‌هاي پليمري در مغزه‌هاي كربناته با هدف كاهش نامتناسب تراوايي فاز آب و در حضور آب با نمك‌هاي مختلف انجام شد. در زمان استفاده از آب مقطر به عنوان آزمايش مبنا، نتايج حاصل نشان‌دهنده كاهش بيشتر تراوايي آب نسبت به نفت و نمايانگر اثر كاهش نامتناسب تراوايي بود، اما با اضافه شدن يون‌هاي مختلف به آب سازندي به ويژه در حضور يون‌هاي دو بار مثبت، علاوه بر كاهش تراوايي آب، كاهش شديد تراوايي نفت هم مشاهده شد. همچنين در يكي از آزمايشات و در حضور توامان يون‌هاي دو بار مثبت، تراوايي نفت بيشتر از تراوايي آب كاهش يافت و مشكل توليد آب را تشديد كرد. لذا قبل از انجام هرگونه عمليات كاهش نامتناسب تراوايي با استفاده از تزريق ژل‌‍‌هاي پليمري جهت كاهش توليد آب، علاوه بر تحليل مسائل مختلف مخزني جهت كانديدا شدن مخزن، تجزيه آب سازندي از نظر وجود يون‌هاي دو بار مثبت براي موفقيت عمليات امري الزامي است.