مروري بر روش هاي اصلاح شيميايي سطح نانو سلولز

در سالهاي اخير مواد سازگار با محيط زيست براي كاربردهاي مختلف، بسيار مورد توجه قرارگرفته اند. در اين ارتباط، استفاده از الياف سلولزي به سبب فراواني، زيست تخريب پذيري و تجديد پذيري، بسيار توسعه داده شده است. با توجه به ويژگي هاي منحصر به فرد الياف سلولزي در ابعاد نانومتري، اخيراً تحقيقات زيادي در ارتباط با توليد و استفاده از اين مواد به عنوان افزودني تقويت كننده در نانو-چندسازه ها انجام شده است. به طور كلي، انواع نانو سلولز شامل سلولز نانوفيبريله شده، سلولز نانوكريستالي و نانوسلولز باكتري مي باشند. يكي از مشكلات استفاده از اين مواد به عنوان افزودني در چندسازه ها، عدم پراكندگي يكنواخت آنها در زمينه هاي پليمري غيرقطبي مي باشد. علت اين امر طبيعت آب دوست سلولز مي باشد، كه موجب كاهش چسبندگي بين نانوالياف و زمينه پليمري و نهايتاً ويژگي هاي ضعيف محصول نهايي مي شود. يكي از راه حل هاي مورد استفاده، اصلاح شيميايي سطح نانوسلولز مي باشد. اصلاح شيميايي با هدف افزايش سازگاري نانوسلولز در انواع زمينه ها و يا افزودن عملكردهاي جديد، انجام ميشود. مهمترين روشهاي اصلاح شيميايي سطح كه تاكنون مطالعه شده است شامل كربوكسي متيل دار كردن، اكسايش، سولفون دار كردن، استري كردن، اورتان دار كردن، سيلان دار كردن و پيوندزني پليمر مي باشند.