بررسي شبهه نَسَب امام زمان؛ تحليل سندي و متني روايات منسوب به ابن مسعود و ابوالطفيل

پيامبر اكرم؟ص؟ شناخت امام را همواره از مهم‌ترين و بارزترين نشانه‌هاي ايمان و فقدان آن را هم رديف كفر مي‌دانستند، لذا بيان نشانه‌هاي درست امام زمان؟عج؟ را وجه همت خود قرار داده از آغازين ايام تثبيت حكومت محمدي؟ص؟ بر آن تاكيد ورزيدند، به طوري‌كه جمع قابل توجهي از علماي اهل‌سنت به احاديث «مهدي» اذعان و بر تواتر آنها اعتراف نموده‌اند. در مقابل عده كمي از كج‌انديشان در مقابل روايات فراوان، به جعل، تحريف وتصحيف آنها پرداخته‌اند و گروهي هم به اين روايات ساختگي اعتماد نموده، ديدگاه شيعه را_ به زعم خود_ تخطئه نمودند. مقاله حاضر به روش توصيفي_ اسنادي با رويكردي تحليلي بر آن است تا با بررسي روايات رسيده از طريق ابن مسعود وابوالطفيل، بررسي رجالي راويان حديث «اسمه اسمي و اسم ابيه اسم ابي» و تحليل گونه‌هاي مختلف حديثي، نشان دهد كه: اين حديث در مصادر معتبر اهل‌سنت (حدود25منبع) بدون زيادت و تنها به صورت «اسمه اسمي» نقل شده است و با احاديث بسيار ديگري كه مهدي را فرزند امام حسن عسكري؟ع؟ مي‌داند مغايرت ندارد. مطابق گزارش تاريخي اهل‌سنت عبدالله منصور با ديدن اين روايات نام فرزند خود را مهدي گذاشت. وي و يارانش كوشيدند با افزودن اضافه «و اسم ابيه اسم ابي» به روايات پيامبر؟ص؟، قيام خود را چون حادثه‌اي از پيش تأييد شده و از زبان رسول خدا؟ص؟ تلقي كنند. در بحث سندي نيز مشخص مي‌شود كه اين‌گونه احاديث داراي سند صحيحي نبوده و برخي محققين اهل‌سنت نيز به اين امر و زيادت غيرمعقول «واسم ابيه اسم ابي» اذعان نموده‌اند.