كاركرد عوامل پويايي در تصوير‌پردازي از مرگ در نهج‌البلاغه

محمدرضا شفيعي كدكني به‌ عنوان بنيان‌گذار جريان نقد ادبي معاصر در ايران، نسبت به جايگاه تصوير و ارتباط آن با خيال در انتقال تجربه شاعر به مخاطب، توجه فراواني داشته و زواياي مختلف تصاوير ادبي و عناصر آن را مورد بررسي دقيق قرار داده است. همچنين وي در بررسي‌هاي خود تصاوير را به دو بخش ايستا و پويا تقسيم كرده و معتقد است شاعر يا نويسنده هرچه بيشتر از عناصري مانند تشخيص، تضاد، رنگ و طبيعت در ساخت تصاوير استفاده كند، اثري پوياتر ارائه خواهد داد و هر چه ميزان استفاده از اين عناصر كمتر باشد متن به سوي ايستايي پيش خواهد رفت. اين مقاله درصدد است تا به بررسي تصويرپردازي مرگ در نهج البلاغه با تكيه بر اين ديدگاه بپردازد. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد امام علي عليه السلام در تصويرپردازي مرگ به‌عنوان آغاز مرحله جديدي از حيات بشر، با استفاده از فعل‌هاي حركتي و مؤلفه­ هاي طبيعي در تشبيه‌ها و استعاره‌ها، همچنين انتخاب واژه­ هاي مناسب، صحنه‌هايي پويا خلق كرده است تا ضمن تأكيد بر قطعيت مرگ، مخاطب را با اين مقوله مجرد آشنا سازد و راه را براي انديشه‌ورزي در اين زمينه باز كند. همچنين تشخيص‌هاي انساني و حيواني در اين صحنه‌ها، تعقيب و گريز دائمي مرگ و انسان را با تصاوير متحرك به نمايش مي‌گذارند.

فاقد چكيده مي باشد