تحليل تطبيقي نوآوري‌هاي كنوانسيون رتردام 2009 در حمل دريايي كالا نسبت به كنوانسيون‌هاي بروكسل 1924 و هامبورگ

كنوانسيون راجع به قراردادهاي حمل بين‌المللي كلي يا جزئي كالا از طريق دريا در 11 دسامبر 2008 از سوي مجمع عمومي سازمان ملل متحد به‌تصويب رسيد. اين كنوانسيون كه به‌واسطه برگزاري مراسم امضاي آن در 23 سپتامبر 2009 در بندر «رتردام» به‌عنوان «مقررات رتردام» نيز از آن ياد مي‌‌شود، براي رفع نيازهاي تجاري حقوقي و رفع كاستي‌هاي كنوانسيون‌هاي تدوين‌شده سابق به‌وجود آمده و ضمن جلوگيري‌ از افراط‌گري‌هاي كنوانسيون «هامبورگ»، نقاط قوت آن‌را حفظ و تلاش كرده است كه نقايص كنوانسيون «بروكسل» را برطرف نمايد. از اين رو مي‌توان گفت كوشش اين كنوانسيون براي جمع منافع فرستندگان و متصديان حمل بوده است تا مورد قبول هر دو طرف قراردادهاي حمل قرار گيرد. بي‌ترديد از جمله مزيت‌هاي كنوانسيون رتردام در قياس با مقررات اسلاف خود، نوآوري‌هاي متناسب با ضرورت‌هاي صنعت حمل و نقل دريايي و مقتضيات تجاري است. كنوانسيون رتردام با برگزيدن شيوه حمل «درب به درب» كالا، پيش‌بيني «اسناد الكترونيكي حمل» و تأسيس نهاد «قراردادهاي حجمي»، گام‌هاي مؤثري را در تحول حمل دريايي كالا برداشته است كه هركدام بخشي از نقايص كنوانسيون‌هاي بروكسل (مقررات لاهه)و هامبورگ را مرتفع مي‌سازد.