نماد‌شناسي خورشيد در مثنوي

آنچه در اين نوشتار قصد پرداختن به آن را داريم، پژوهشي است درباره مهم ترين نماد در گسترۀ انديشه و زبان «جلال الدين محمد بلخي» كه به طرزي ظريف و خلاقانه، چشم نواز و پرسش برانگيز در بيشتر آثارش به ويژه مثنوي به كار رفته و شايستۀ بازنگري است. بازخواني و بازنگري اين تصوير مي تواند زمينه هاي پژوهشي تازه اي را در آثار مولوي فراهم كند.خورشيد و نور در نظام انديشـگي مولوي با انگاره ‌ها و باور هاي ديني، عرفاني، اسطوره اي در هم آميخته است و به وجهي خاص تبلور يافته و از اين روي يكي ازامتيازات شعري وي محسوب شده است. هنگامي كه نماد هاي بنيادين انديشه مولوي را با توجه به دانش نماد شناسي مورد تحليل قرار مي دهيم به ژرفاي شگفت انگيز نوع خاص تفكر اين عارف سمبل گرا بهتر پي مي بريم؛ چرا كه منشوري از نماد هايي كه با خورشيد گره خورده اند و گرد اين كانون به حركت در آمده اند، انديشۀ وحدت گراي او را به خوبي به نمايش مي گذارند. مولوي به مدد تصوير خورشيد، وحدت پنهان در باطن اين عالم را به نمايش گذاشته و با روان كاوي خلاقانه و هنرمندانه به حـل تعارض هاي دروني و رواني پرداخته است. خورشيد نه تنها توانسته روان آدمي را در سر حد كمال و زيبايي قرار بدهد بلكه موجب افزايش قدرت، معنويت، اميد و بينش نيز شده است.