تحليل طرح‌واره‌هاي قدرتي در شعر حافظ

هدف مقالۀ حاضر، تبيين پايه‌هاي شناخت حافظ، بر اساس طرح‌واره‌هاي قدرتي است. از اين رو، اين مقاله بر آن است كه نشان دهد از منظر زبان‌شناسي شناختي، استعاره صرفاً ابزاري زباني در راستاي تزيين كلام نيست، بلكه قطعاً ابزاري شناختي است. چارچوب نظري اين مقاله وامدار نظريۀ طرح‌‌واره‌هاي تصويري جانسون است. در اين مقاله، پس از تأملي بر سمت و سوي زبان‌شناسي شناختي، بر روي استعاره درنگ كرده‌ايم و آنگاه با معرفي نظريۀ طرح‌‌واره‌هاي تصويري و شاخه‌هاي آن، به گزارش طرح‌‌واره‌هاي قدرتي شعر حافظ پرداخته‌ايم. در پايان، اين مقاله، به اين نتيجه مي‌رسد كه استعاره‌هاي قدرتي شعر حافظ، نشانگر نظام شناختي او هستند و تقويت‌كنندۀ شالودۀ تجربيات او به حساب مي‌آيند. بي‌ترديد به مدد كشف نگاشت‌هاي استعاري حافظ، در حوزۀ استعاره‌هاي قدرتي مي‌توان خوشه‌هايي را كه از اين بدنۀ اصلي روييده‌اند، كاويد و گزارش كرد و نيز دريافت كه استعاره‌هاي قدرتي حافظ تابع تعداد محدودي نگاشت هستند و اين نگاشت‌ها از وحدت نگرش حافظ و كنش‌هاي پايدار او با محيط فرهنگي و فيزيكي و... سرچشمه مي‌گيرند.