روش‌شناسي ترجمه كنايات در خطبه‌هاي نهج‌البلاغه براساس ديدگاه نيومارك (مطالعه‌ تطبيقي ترجمه‌هاي: آيتي، دشتي، شهيدي و مكارم)

چكيده يكي از مهم ترين راه هاي انتقال پيام از يك ملت و فرهنگ، به ملت و فرهنگي ديگر، ترجمه است. پيترنيومارك يكي از نظريه پردازان معاصر ترجمه، معتقد است به‌طوركلي ترجمه به دو نوع ارتباطي و معنايي تقسيم مي شود. تأثير و اهميت ترجمه در وجوه مختلفي نمود مي يابد كه يكي از آن ها در برگردانِ آثار ادبي و حاوي صنايع بلاغي مي باشد. كنايه از بارزترين اين صنايع مي باشد. روش هاي ترجمه كنايه ها براساس ديدگاه نيومارك، انواع مختلفي دارد، ازجمله: ذكر معادل كنايي، معناي صريح و مستقيم، معناي تحت اللفظي، روش موتسارتي [تحت‌اللفظي همراه با توضيح] و.. كه هركدام به امور مختلفي بستگي دارد. quot;نهج البلاغه quot; حضرت علي(ع) از آثار ارزشمندي است كه هم از لحاظ محتوا و هم از نظر لفظ، سرشار از برجستگي‌هاي ادبي مي باشد. پژوهش حاضر كوشيده با روش توصيفي تحليلي و به‌منظور فهم بهتر كلام حضرت امير(ع)، روش هاي بهتر براي ترجمه كنايه هاي موجود در خطبه هاي نهج البلاغه را بر مبناي نظر نيومارك شناسايي كند و در اين راستا عملكرد چهار ترجمه فارسي موجود از نهج البلاغه را محور كار قرار داده، تا ضمن شناسايي مناسب ترين آن ها در زمينه ترجمه كنايه ها، مشخص نمايد كه كدام روش ترجمه كنايه، بسامد بيشتري دارد. طبق نتايج به‌دست‌آمده از اين پژوهش، پربسامدترين روش ترجمه تعابير كنايي نهج البلاغه، روش ترجمه تحت اللفظي به همراه توضيح [موتسارتي] است؛ زيرا غالب كنايه هاي آن، از نوع ابتكاري و معيار مي باشد و ترجمه آيتي و دشتي در بين چهار ترجمه يادشده، با ديدگاه نيومارك، منطبق ترند و متناسب تر از همه به نظر مي رسند.