شناسايي و سنخ‌بندي زمينه فرهنگياجتماعي توسعه ملت‌ها با تأكيد بر ديدگاه نهج‌البلاغه

توسعه، چكيده معرفت، دانش و اخلاق بشري است كه در فرايند تاريخي خود را نمايان مي‌سازد. توسعه، امري، كيفي است كه حاكي از وضعيت نشاط اجتماعي، رفاه، عدالت اجتماعي و وضعيت سرمايه اجتماعي يك جامعه است. يكي از زمينه هاي اساسي توسعه، توجه به مباني ديني و معرفتي موجود در آن جامعه است. بر اين اساس، هدف اصلي پژوهش، شناسايي و سنخ بندي زمينۀ فرهنگياجتماعي توسعهملت ها با تأكيد بر ديدگاه نهج البلاغه است. روش مورد بررسي در اين پژوهش، متكي بر روش نظري يعني مطالعات كتابخانه‌اي، رويدادهاي تاريخي مستند و منابع علمي مي‌باشد كه تحت عنوان رويكرد بنيادي دسته‌بندي مي‌شوند، چون محقق در آن با استنادات تاريخي و نظري سعي در افزايش دانش نظري و جهان‌بيني خود را دارد. نتايج حاصل از پژوهش نشان مي‌دهد كه پايه اساس ماندگاري يك ملت متكي بر وضعيت توسعه اجتماعي آن جامعه است. به‌طوري‌كه توسعه با هدف ترويج اخلاق، فرهنگ و دانش غني، تمدن تعامل‌گرا، نشاط اجتماعي و شفافيت، تقويت پاسخ گويي و اتّكا بر قوانين اجتماعي و احترام به هنجارها و آداب ديني بوده است. براين اساس مي توان گفت كه مواردي از جمله خودباوري اجتماعي، رواج عدالت اجتماعي، تقويت اعتماد سياسي، كاهش تفرقه و نزاع قومي، مبارزه با فساد اجتماعي، بي نظمي، تبعيض و توزيع برابر منابع كمياب، شفافيت اقتصاديسياسي، پاسخ گويي و وجود حق اظهارنظر و غيره از منظر نهج البلاغه، زمينه هاي مهم و مؤثر در توسعه يك ملت به شمار مي روند.