نگرشي بر فخريات امام علي(ع) در نهج‌البلاغه (اسباب و انگيزه‌ها)

نهج‌البلاغه، كتابي است كه نمايانگر گوشه‌اي از انديشه‌‌هاي بلند و آسماني امام علي(ع) است و از يك هزار سال پيش به‌صورت كتابي جاودانه در اختيار جهان و جهانيان قرار گرفته است. موضوعات متنوع آن حاكي از روح بزرگ پديدآورندۀ آن، يعني اميرالمؤمنين(ع) است. اين كتاب همواره چراغ هدايت حق جويان بوده و دايره‌المعارفي از فرهنگ اسلامي است كه فراتر از عصر و زمان خود، با ارائه راه‌حل‌هاي اصولي و ريشه‌اي براي مشكلات هر عصر همواره رهنماي تشنگان حق و حقيقت بوده است. يكي از درون‌مايه‌هاي برجستۀ اين كتاب شريف فخريات امام علي(ع) است كه در اين پژوهش با روشي توصيفي تحليلي به‌دنبال بررسي و تحليل فخريات امام هستيم تا از اين رهگذر هدف امام را از بيان اين صفات تبيين نماييم. در حقيقت امام علي(ع) كه خود نمونۀ كامل كمال در فضل و فضيلت و فصاحت بوده، در اين اثر بارها به شجاعت، علم و دانش، ايمان، بخشش، زهد و دنياگريزي خويش افتخار نموده است. يافته‌ها نشان مي‌دهد از جمله دلايلي كه امام(ع) از شجاعت و دلاوري خود سخن مي‌گفته است، تقويت روحيۀ لشكريان خود در ميدان نبرد و تضعيف روحيۀ سپاه كفر است. همچنين با برشمردن علم و دانش، ايمان، زهد و تقواي خويش همواره در پي تشويق و ارشاد مردم و رهنمون ساختن آنان به‌سوي حقيقت و معرفي الگوهاي مناسب به مردم در شخصيت‌سازي و رهبري جامعۀ اسلامي بوده است.