مطالعه تطبيقي اشتغال زنان و مردان در استانهاي كشور با تأكيد بر سرشماري هاي 1385 و 1390

اشتغال عامل وحدت بخش و پيوند اعضاي جامعه به شمار ميرود و موجب استقلال فرد مي شود. هدف اين پژوهش مقايسه و چگونگي شاخص هاي اشتغال زنان و مردان در استان هاي كشور با تاكيد بر سرشماري هاي 85 و 90 با استفاده از تحليل ثانويه داده هاي حاصل از سرشماري عمومي نفوس و مسكن كشور ايران بر حسب استان ها مي باشد. يافته ها و نتايج تحقيق نشان مي دهد كه اشتغال و مشاركت زنان و مردان در هر دوره اي متفاوت است به طوري كه همواره حاكي از پايين بودن و متفاوت بودن و دسترسي نابرابر نسبت زنان شاغل به مردان در كل كشور است. بررسي وضعيت اشتغال و مشاركت در استان هاي ايران بر حسب سرشماري هاي 85 و 90 نشان مي دهد كه بالاترين ميزان مشاركت زنان در اكثر استان ها در هر دو سرشماري در حيطه كمتر از 15 درصد و چند استان در حيطه 15 تا 30 درصد بوده اند. در مقابل ميزان مشاركت مردان در هر دو سرشماري در همه استان ها در حيطه 45 درصد به بالا بوده است. بنابراين در سال 85 بيشترين ميزان مشاركت زنان در كشور مربوط به استان خراسان جنوبي با 21.9 درصد بوده ولي در سال 90، باز هم بيشترين درصد مربوط به مشاركت زنان همين استان بوده اما يك روند كاهشي داشته كه تقريباً 17.3 درصد بوده است. در مقابل بيشترين مشاركت در بين مردان در سال 85 مربوط به استان كردستان با 68.6 درصد بوده كه در سال 90 به 70.4 درصد رشد يافته اما جاي خود را به استان بوشهر (70.9 درصد) داده است.