بررسي متغيرهاي اثر گذار بر بهره وري نيروي كار ايران- رويكرد بلندمدت و كوتاه مدت

از اهداف اصلي هر كشوري داشتن رشد اقتصادي بالا و رسيدن به سطوح توسعه يافتگي مي باشد كه از ضرورت هاي دسترسي به اين اهداف، استفاده بهينه از منابع موجود در كشور و راهكار آن بهبود و ارتقاي بهره وري است. از اين رو اين مقاله به بررسي و مدل سازي منابع بهره وري نيروي كار با بكار بردن داده هاي سري زماني از سال 1338 تا سال 1394 مي پردازد. بهره وري نيروي كار با استفاده از اطلاعات تكنولوژيكي، موجودي واقعي سرمايه و تجارت آزاد در دو حالت كوتاه مدت و بلندمدت به وسيله مدل هاي اقتصاد سنجي تخمين زده مي شود. نتايج تخمين بلندمدت و كوتاه مدت نشان مي دهد اگر ارزش موجودي واقعي سرمايه، تجارت و اطلاعات تكنولوژيكي براي هر واحد نيروي كار به اندازه 10% افزايش يابد، بهره وري نيروي كار به تقريباً 9 % ، 2% و1 % در بلند مدت و اندازه 2/7 % و6/2% در بهره وري نيروي كار كوتاه مدت مي شود. ثبات ساختاري ضرايب و مدل تخمين زده شده كوتاه مدت با استفاده از آزمون كاسام و تخمين هاي بازگشتي اين كار انجام شده است. نتايج حاكي از ثبات بودن مدل و ضرايب كوتاه مدت به لحاظ ساختار هستند.