برنامه ريزي راهبردي توسعه گردشگري در مناطق روستايي استان سيستان و بلوچستان در راستاي توانمندسازي اجتماعات محلي

يكي از عناصر اصلي توسعه، گردشگري است و تشويق مشاركت جوامع محلي به عنوان كانون توسعه پايدار صنعت گردشگري تلقي مي شود. شرايط به وجود آمده در ايران پس از تحريم و توجه ويژه گردشگران خارجي و ورود آنان به ايران، مي تواند فرصت مناسبي براي استفاده و جذب آنها در مكان هاي گردشگرپذير را فراهم كند. در اين ميان نقاطي كه داراي انزواي جغرافيايي بوده و بافت اقتصادي ضعيفي دارند، ولي از مزيت هاي نسبي بالايي براي جذب گردشگر برخوردارند، مي توانند در اولويت قرار گيرند. توسعه اجتماع محله اي مي تواند ظرف مناسبي براي حركت جديد تزريق توسعه يا به عبارت صحيح همراه كردن و شكوفا كردن توسعه را فراهم كند و مشاركت آگاهانه روستاييان را در فرايندهايي كه زندگي شان را شكل مي دهد، از جمله گردشگري برانگيزاند. استان سيستان و بلوچستان با داشتن خرده جاذبه هاي ناب و متنوع و روستاهاي بكر كه داراي فرهنگ بومي ويژه اي مي باشند مي تواند يكي از قطب هاي جذب گردشگر باشد، اما توسعه گردشگري و رشد اقتصادي روستاهاي استان نياز به ايجاد زيرساخت هاي مناسب دارد. اين پژوهش با روش تحليلي- كاربردي و مشاهده مستقيم و با استفاده از ماتريس ارزيابي به بررسي گردشگري و تأثير آن بر توسعه گردشگري روستايي استان سيستان و بلوچستان پرداخته است. نتايج پژوهش نشان داد كه بين تنوع جاذبه هاي گردشگري در مناطق روستايي و تقاضا و انگيزه سفر، رابطه مستقيمي وجود دارد و توسعه جوامع محلي استان سيستان و بلوچستان با توجه به ويژگي هاي محيطي وابستگي شديدي به صنعت گردشگري دارد