تغيير ساختارهاي جمعيتي نيروي كار كشاورزي نقاط روستايي ايران طي دوره 90-1365

كشاورزي به عنوان يكي از سه بخش اقتصادي هر كشور، نقش مهمي در استقلال معيشتي و حتي استقلال امنيتي آن كشور دارد. كشور ايران با توجه به موقعيت جغرافيايي و تاريخ اجتماعي و اقتصادي، وابستگي عمده اي به اين بخش اقتصادي دارد. يافته هاي به دست آمده از تحليل ثانويه داده هاي سرشماري هاي 90-1365 نشان مي دهد سهم جمعيت شاغل در بخش كشاورزي مناطق روستايي از 58 درصد در سال 1365 به ترتيب به 48 و 51 درصد در سالهاي 1385 و 1390 كاهش يافته است. اين روند كاهشي محسوس، توام با تغييراتي در نسبت جنسي و ساختار سني نيروي كار كشاورزي بوده است. در سال هاي مورد مطالعه، به سهم زنان روستايي به ويژه زنان سالمند در مشاركت در بخش كشاورزي به شدت افزوده شده، به طوري كه نسبت جنسي نيروي كار كشاورزي روستائيان از 1062 در سال 1365 به 642 در سال 1390 كاهش يافته است. درصد سالخوردگي جمعيت مورد مطالعه نيز در مدت زمان مشابه از حدود 7 به 16 افزايش داشته است. از مهمترين دلايل اين تغييرات مي توان به تحولات مهاجرتي در مناطق روستايي و سهم عمده جوانان و مردان از مهاجران خارج شده، عدم تمايل جوانان روستايي به انجام فعاليتهاي كشاورزي و هژموني شهر و سبك زندگي شهري اشاره كرد. ادامه روند اين تركيب جمعيتي در نيروي كار كشاورزي و نيز وضعيت اقتصادي و اجتماعي روستاها، مي تواند منجر به ضعف ساختاري اين بخش در آينده گردد. با توجه به برآورد مقوله هاي نيروي كار كشاورزي براي همه نقاط روستايي استان ها، پيشنهاداتي ارائه شده است تا بتوان زنجيره فقر نيروي كار كشاورزي مناطق روستايي را از بين برد و گامهايي براي توسعه پايدار روستايي برداشت.