ماهيت و كاركرد محبّت در فلسفه سياسي اسلامي

وجه به «محبت» بمثابه يك مؤلفه سياسي ـ اجتماعي را ميتوان يكي از نوآوريها و ابداعات علمي در حوزه فلسفه سياسي مسلمانان عنوان نمود كه بگونهاي انكارناشدني با مباني و ارزشهاي ديني ايشان پيوند خورده است. در اين ميان، موضوعات بسيار زيادي در حوزه محبّت صورت گرفته است كه دو مسأله ماهيت محبّت و كاركردهاي سياسي ـ اجتماعي آن در مدينه آرماني مورد نظر ايشان از اهميت ويژه‎اي برخوردارند. سه اصل حركت حبّي (ابتناي نظام خلقت بر محبّت)، سريان حبّي (جريان مؤلفه محبّت در نظام آفرينش) و در نهايت تأليف حبّي (ساخت اجتماع بشري بر پايه محبّت)، مهمترين نظريات فيلسوفان سياسي مسلمان در خصوص ماهيت محبّت بشمار مي‎آيد. مهمترين كاركردهاي سياسي ـ اجتماعي محبّت در مدينه فاضله مورد نظر متفكران حوزه فلسفه سياسي در اسلام را مي‎توان در مواردي همچون كمال‎بخشي و سعادت‎آفريني به جامعه انساني، پذيرش لباس جايگزيني به‎جاي اصل عدالت در مناسبات جامعه انساني، نقش‎آفريني بمثابه محور مناسبات ميان حاكمان و حكومت‎شوندگان و در نهايت، امكان بهره‎گيري از آن به‎عنوان مصدر و منبع الزام و فراتر از آن، التزام سياسي، مورد بحث و بررسي قرار داد.