تاثير تبعيض اقتصادي بين منطقه اي بر رشد اقتصادي جمهوري اسلامي ايران

گذشته از آثار منفي تبعيض اقتصادي در مخدوش نمودن چهره و كارايي نظام، رشد اقتصادي در سال هاي مختلف نيز متاثر از اين پديده مي باشد. اين پژوهش ضمن تكميل مباحث نظري در زمينه اثرات تبعيض اقتصادي بر رشد اقتصادي، با ارائه شاخص تبعيض اقتصادي بين منطقه اي تا سال 1393، به بررسي ميزان تاثير آن بر رشد اقتصادي در جمهوري اسلامي ايران مي پردازد. دوره زماني بررسي سال هاي 1393-1367 و روش تحليل، روش خود توضيح با وقفه هاي گسترده (ARDL) است. بررسي ها در حوزه نظري حاكي از آن است كه وجود تبعيض و نابرابري، علاوه بر افزايش انواع نابساماني ها و آسيب هاي اجتماعي، فاصله اجتماعي بين افراد يك جامعه را افزايش داده و اين امر نيز به نوبه خود باعث كاهش سرمايه اجتماعي مي گردد. درعين حال پايين بودن سرمايه اجتماعي در يك جامعه، توانايي جامعه را براي رسيدن به توسعه اجتماعي پايدار و برقراري عدالت كاهش مي دهد. همچنين نتايج در بازه مورد بررسي نشان مي دهد كه در بلندمدت افزايش 1 درصدي شاخص تبعيض اقتصادي بين منطقه اي كاهش 0/047 درصدي در ميزان توليد ناخالص داخلي بدون نفت را به دنبال داشته است. نتيجه مهم ديگر اين تحقيق تاثير منفي بالاتر تبعيض بين منطقه اي نسبت به تاثير مثبت درآمدهاي نفتي بر رشد اقتصادي كشور است. يعني توزيع ناعادلانه بودجه بين مناطق مي تواند نقش و اثر مثبت درآمدهاي نفتي را بر توليد ناخالص داخلي بدون نفت خنثي نمايد.