معرفي نسخه خطي «مفاتيح القلوب و مصابيح الغيوب» خواجوي كرماني و سيري در سبك شعري آن

نسخ خطي شامل اطلاعات تاريخي و ادبي و عرفاني ارزشمند، براي پژوهشگران ادبي است. و بطور خاص، يكي از اين نسخ (با عنايت به چهار نسخه صحيح مورد استناد) اثر ارزشمند «مفاتيح القلوب و مصابيح الغيوب» خواجوي كرماني(م:750) است. مفاتيح القلوب و مصابيح الغيوب اثري است منظوم در قالب مثنوي كه شامل بيست و هشت باب و پنج فصل است؛ در سال 747 به اتمام رسيده است و خواجو آن را به نام امير مبارز‌الدين نگاشته است و ختم و تقديم آن را به شاه منصور اختصاص داده است. ساختار منظومه و شيوه بيان مطالب در آن جالب توجه و در بعضي موارد بديع است. شاعر در كنار اشعار جديد كه سروده است؛ ابيات نغز و ناب خود را در موضوعات گوناگون از ديگر آثار خود گلچين كرده و در اين اثر گنجانده است. زبان شعر در مفاتيح القلوب و مصابيح الغيوب زبان پارسي با محتواي غزلي عاشقانه و عارفانه و استادانه و روان است. گرايش شاعر به تركيب سازي و نقش آن در تكوين فرم سخن چشمگير است. از بُعد تخيل، كثرت تصوير و استعاره و تشخيص بر ديگر گونه ها غلبه دارد. ساختار عرفاني اين سندِ برجسته، قابل تأمل است و همچنين ارزش ادبي و عرفاني آن در خور پژوهش است. بررسي دقيق اين اثر تصحيح كاملتري از ابيات شناخته شده و ابيات نويافته اين شاعر به دست ميدهد.