بازتاب تعارض‌هاي ساختاري و محيطي در همكاري‌هاي منطقه‌اي جهان اسلام مطالعۀ موردي: سازمان همكاري اسلامي

Reflecting on Structural and Environmental Conflicts in the Regional Cooperation of the Islamic World: A Case Study of the Organization of Islamic Cooperation (OIC)

چكيده مقاله حاضر از طريق به كار گيري رهيافت نو كار كردگرايي و با تأكيد بر تعارضهاي ساختاري و محيطي، زمينه هاي واگرايي در سازمان همكاري اسلامي را مورد بحث قرار مي دهد. سازمان همكاري اسلامي بعد از سازمان ملل بزرگ ترين سازمان جهاني منطقه اي است، با اين وجود برخلاف بسياري از سازمانهاي منطقه اي همچون اتحاديه اروپا، اتحاديه آفريقا در طول حيات خود عميقة از كار كرد ضعيف رنج برده است. با عبور از سطوح سازماني به چالش هاي منطقه اي و بين المللي، يافته هاي اين مقاله نشان مي دهد كه تشكلي به نام سازمان همكاري اسلامي به رغم تبليغات ايدئولوژيك، كاركرد خود را از دست داده و ناهمگوني اعضا با رويكردهاي متعدد درباره سياست، فرهنگ و اقتصاد، به ويژه در دهه اخير و در مواجهه با چالش هاي نوظهور ناشي از جهاني شدن فرهنگ و سياست، امكان همكاري در شكل اتحاديه اي اسلامي را براي كشورهاي مسلمان از بين برده است. تحليل نهايي اين پژوهش آن است كه كشورهاي اسلامي در دهه هاي پيش رو ترجيح خواهند داد به سازمان هايي با گرايش هاي اقتصادي مشترك بپيوندند.

The present study discussed areas of disintegration in the Islamic Cooperation Organization by applying neo-functionalism approach and focusing on structural and environmental conflicts. After the United Nations (UN), the Islamic Cooperation Organization (ICO) is the biggest regional world organization. However, it has suffered from weak performance during its life unlike many regional organizations such as the European unio‎n (EU) and the African unio‎n (AU). Moving from organizational levels towards regional and international challenges, we found out that despite the ideological advertisements, the ICO has lost its applications. Cooperation has become impossible for the Islamic countries due to its heterogeneous members with various approaches towards politics, culture and economics especially in the recent decade with new challenges caused by the globalization of culture and politics. The final analysis of this study was that Islamic countries will prefer to join organizations with common economic tendencies in the upcoming decades