تاثير تاريخ نگاري ايراني بر گونه هاي تاريخ نويسي تيموريان هند

The influence of Iranian historiography on Indian Timurid types of historiography

تدوين تاريخ در هند دوران باستان بيشتر به صورت شفاهي رواج داشته است. اكثر متون باقي مانده از آن دوران متون ادبي، ديني، فلسفي و اندرزنامه هستند. با ورود اسلام و شكل­ گيري حكومت هاي اسلامي و ايراني در شبه قاره هند، تاريخ نويسي به صورت گسترده و متنوع در اين سرزمين آغاز گرديد. اوج شكوفايي تاريخ نويسي فارسي در هندوستان، مربوط به اوايل دوره تيموريان هند در قرون دهم و يازدهم هجري خصوصا دوره اكبرشاه است. تاثير تاريخ نگاري ايراني در شكل­گيري و رونق تاريخ نگاري دوره تيموريان هند، مهم ترين مساله تحقيق مورد نظر است. به عنوان فرضيه، چنين استنباط مي­شود كه تاريخ نگاري ايراني در ابعادي وسيع بر تاريخ نگاري هند در دوره تيموريان تاثير داشته است. هدف اين نوشتار تبيين تاثيرپذيري تاريخ نويسي تيموريان هند از تاريخ نويسي ايراني است كه به روش تاريخي و توصيف و تحليل داده ها، با استفاده از منابع كتاب خانه­ اي انجام گرفته است.

Thehistoriography in ancient Indiawas commonly oral and the most of the remaining texts are literary, religious and philosophical ones andAdvice Letters. With the advent of Islam and the formation of Islamic and Iranian Governments in the Indian subcontinent, historiography widely and largely began in this country. The heyday of Persian historiography in the Indian subcontinent was in the early Indian Timurids era in the 10thand 11thcenturies, especially Akbar Shah period. The Effect of Iranian historiography on the formation and flourishing of Indian Timurid historiography is the most important aim of this paper. It is a theoretical assumption that Iranian historiography has influenced widely and largely on the Indian Timurid historiography.In this paper it has been attempted to explain the Impressionability of Indian Timurids historiography from the Iranian one. The library resources have been used in this study andthe method is historical and descriptive- analytic.