وجوه غالب در ارزيابي تاريخ‌نگاري هاي محلي فارسي شبه‌قاره

Dominant aspects in the assessment of local Indian histories of the Indian subcontinent

موضوع پژوهش حاضر، ارزيابي نكات مهم در شكل‌گيري و تحليل تاريخ‌نگاري‌هاي محلي شبه‌قاره به زبان فارسي در دوره زماني( 613-1150 ق) هست. با توجه به فقدان پژوهش مجزا در باب تاريخ‌نگاري محلي فارسي شبه‌قاره در مقطع زماني مذكور، مي‌توان به اهميت و ضرورت پژوهش حاضر آگاه گرديد. مقاله به روش توصيفي - تحليلي ؛ وجوه و ويژگي‌هاي مهم تاريخ‌هاي محلي فارسي در ايالات شبه‌قاره در دوره زماني موردنظر را موردبررسي قرار مي‌دهد. نتايج تحقيق بيانگر آن است كه بيشتر اين آثار در قالب فتح‌نامه‌ها، تاريخ‌هاي سلسله‌اي- محلي و فرهنگ‌نامه‌ها تدوين‌شده‌اند. مهم‌ترين علل شكل‌گيري اين آثار نيز توصيه حاكمان منطقه‌اي و يا سلسله‌هاي محلي ، به جهت تبيين موقعيت و اقتدار و نشان دادن قلمرو نفوذ و اقداماتشان بوده است . به همين دليل عمده گونه‌هاي محلي نگاري بر اساس شيوه تاريخ‌نامه حكومت‌هاي منطقه‌اي نگارش يافته است. سرزمين ايران نيز به جهت آنكه مهم‌ترين واسطه فرهنگي ميان جهان اسلام و شبه‌قاره بوده بيشترين تأثير را به لحاظ فرهنگي در اين سرزمين داشته است.

The culmination of the local Indian historiography from the years 613 to 1150 AH was in the Twelfth century, and in terms of geographical spreading, most of the Historical works of Indian history during these years are related to Sind and then Kashmir. Most of these works were influenced by Persian-Islamic culture. In this regard, the subject of this study is to evaluate the dominant aspects (important axes) in the formation and analysis of local sub-continent histories by Persian language during the period (613-1150 AH). The main contexts of writing these works were also based on the advice of regional rulers or local dynasties to explain their position and authority, and to demonstrate their sphere of influence and actions. For this reason, major types of Localography have been written based on the history of the regional governments, and this is almost the case in most of the subcontinent parts in the Persian history written.