پديد آورندگان :
توكلي بزاز، جواد دانشگاه علوم پزشكي - مركز تحقيقات غدد درون ريز و متابوليسم , پراويكا، ورا دانشگاه منچستر انگلستان - دانشكده علوم بيولوژي , بولتون، آندره مركز ديابت و بيمارستان رويال منچستر انگلستان , هاچينسون، يان انستيتو ملي پيوند لوس آنجلس آمريكا
چكيده فارسي :
مقدمه: نقش و اهميت قابل ملاحظه عوامل عروقي اولا در اتيوپاتوژنز نوروپاتي ديابتي و ثانيا در مرحله پس از بروز اين عارضه، در تعيين برآيند نهايي واكنش هاي نوروژنراتيو/ نورودژنراتيو، سبب شده تا مطالعات گسترده اي در اين زمينه به ويژه در قالب درمان هاي مداخله اي صورت گيرد. در اين راستا با توجه به ماهيت ايسكميك نوروپاتي ديابتي و اهميت فراوان برقراري مجدد تغذيه خوني در نسج عصبي مورد آزار در فرآيند ترميم ، VEGF به عنوان فاكتور رشدي كه در كنار كاركردهاي هموديناميك، قابليت بالايي در ايجاد عروق دارد، جايگاه ويژه اي را داراست.
روش ها: با توجه به تاثيرات قابل ملاحظه زمينه هاي وراثتي و نژادي در ميزان بروز و شدت علايم مربوط به نوروپاتي ديابتي، مطالعه حاضر تاثيرات مربوط به تغييرات ساختماني ژن VEGF بر استعداد/ مقاومت بيماران ديابتي در ابتلا به نوروپاتي را در قالب يك «مطالعه پيوستگي» مورد بررسي قرار مي دهد.
يافته ها: توزيع فراواني آلل ها/ ژنوتيپ هاي مربوط به چهار پلي مورفيسم ژن VEGF در موقعيت هاي 7*C/T-، 1001*G/C-، 1154*G/A- و 2578*C/A- بين 248 بيمار مبتلا به T1DM (81 نفر DNU+ و 167 نفر DNU-) و 113 فرد سالم (گروه شاهد) كه همگي از جمعيت «بريتانيايي- قفقازي» بوده اند، ارزيابي شد. اختلاف معنادار تنها در يك مورد آن هم در سطح آللي - و نه ژنوتيپي- پلي مورفيسم ناحيه پروموتر در موقعيت 7*C/T- در مقايسه بين دو زيرگروه واجد و فاقد نوروپاتي (DNU-/ DNU+) مشاهده شد كه آلل T داراي نقش حمايتي بود.(OR=0.03،OR=1.75)
نتيجه گيري: با توجه به نقش حمايتي VEGF در نوروپاتي ديابتي، مطالعه حاضر نشان مي دهد پلي مورفيسم ژن VEGF در موقعيت 7*C/T- با پتانسيل هاي «عملكردي» و فنوتيپيك خود و احتمالا با دخالت در تعيين سطح موضعي/ بافتي (عمدتا نسج عصبي) VEGF، مي تواند به عنوان يكي از عوامل تعيين كننده ميزان استعداد/ مقاومت ژنتيكي در برابر ابتلا به نوروپاتي ديابتي باشد. البته براي قضاوت بهتر تكرار اين مطالعه در تعداد بيشتري از بيماران ديابتي (DNU-/ DNU+) قويا توصيه مي شود.
چكيده لاتين :
Background: Vascular factors in conjunction with metabolic issues are involved in both etiopathogenesis of diabetic neuropathy (DNU), and more remarkably in "repair" phase, when the net balance between neuroregenerative/degenerative reactions is dictated to some extent by these factors. The ischemic nature of DNU indicates the importance of re-establishment of blood vessels. VEGF, a growth factor which, in addition to its hemodynamic effects, possesses an "angiogenic" capacity has been the subject of extensive investigations in DNU, especially, interventional therapies. The impacts of racial and inherited backgrounds in the development of DNU suggest that the genetic issues partially govern the outcome of diabetic late complications, including DNU. By conducting a candidate gene case-control association study, present study explores the possibility if the inter-individual variations of VEGF gene structure by any means encode the genetic susceptibility/resistance in the course of DNU.
Methods: The distribution of VEGF gene polymorphisms frequencies were analyzed at positions –7*C/T, -1001*G/C, -1154*G/A and –2578*C/A and were evaluated by ARMS-PCR in 248 type 1 diabetic subjects (81 DNU+, 167 DNU−) and 113 healthy controls, all from "British-Caucasi@n" origin.
Results: When the frequency of the polymorphic alleles/genotypes between patients and controls, and also between two subgroups within patients' group with each other (DNU+ vs. DNU−) or with healthy controls were compared, only in one situation a significant difference was evident. The distribution of a VEGF gene polymorphism at promoter region (–7*C/T) at allelic (but not at genotypic) level was notably different between diabetics, with and without neuropathy, while the minor allele (T) conferred a protective effect (P=0.03 or = 1.75).
Conclusion: The present study may imply a prognostic value for VEGF gene polymorphism at promoter region (–7*C/T) in DNU. However, it requires further studies to appreciate better the phenotypic impact of this polymorphism in this chronic complication of diabetes. A catalog of candidate genes polymorphisms that functionally reflect a protection/predisposition to DNU can provide the genotypic profile that can be useful to reasonably predict the overall behavior of diabetic subjects to the metabolic derangements relative to development of DNU, which in turn may require adoption of relevant preventive and therapeutic measures.
