نگاهي به اوزان عروضي عاشقانه هاي ( غزل واره هاي ) چهار شاعر معاصر

Prosodic Metrics in the Romantic Poems of Four Iranian Contemporary Poets

شعر نيمايي در قالب ساختاري يعني رعايت اركان عروضي دچار ابهاماتي شد كه بعدها شاعران نو پرداز در برطرف كردن آنها توانايي هاي خود را در اشعارشان به طرق مختلفي بروز دادند . عاشقانه ها يا همان اشعار نو عاشقانه كه در قالب هاي مختلفي سروده مي شدند مانند ديگر اشعار نو عاري از اوزان عروضي نبودند . البته اوزان عروضي كه در اشعار نيمايي به كار مي رفت قالبا به صورت اوزان كم كاربرد نبود و بيشتر اوزان پركاربرد و آن هم در تعداد محدود به كار مي رفتند . اين نوشتار نشان خواهد داد عاشقانه هاي 4 شاعر نيمايي سرا داراي كدام اوزان عروضي و تاثير اين اوزان بر قالب هاي شعري آنها بوده است .

After Nimaic verse revealed indistinct in applying metric feet, a number of modernist poets tried their hands in devising and correcting the ambiguities in their own poems. Contrary to other types of new poetry, their new romantic poems, practiced in different frames and forms, were not void of metric feet. It is admitted, however, that the metric feet applied in Nimaic versification were of typical and regular types. The present research investigates the prosodic metrics in the romantic poems of four Nimaic-style practitioners (Nader Naderpour, Ahmad Shamlou, Forough Farrokhzad, Fereydoun Moshiri) as well as the impact of using those metrics in deciding their preference of certain frames and forms.