آموزه‌هاي عرفاني پيران در الهي‌نامه‌ عطار

الهي‌نامه، پس از منطق‌الطير يكي از ارجمند‌ترين مثنوي‌هاي عطار است. اين مثنوي، يك داستان بلند است كه از 22 مقاله و با بهره‌گيري از عنصر «گفت‌وگو»، ميان پدري با شش پسر خود، كه هر يك آرزويي دارد، تشكيل شده است.آرزوهايي كه براي ارجاع به حقايقشان تأويل مي‌شوند و پدر آن‌ها را تأويل مي‌كند. عطار براي بيان انديشه‌هاي عرفاني خويش، از حكايت‌هاي تمثيلي بسياري استفاده كرده است. بخشي از اين حكايت‌ها كه از زبان عارفان نقل مي‌شود، مفيدترين ابزار براي تجسّم آموزه‌هاي عرفاني عطار به شمار مي‌آيد.اين مقاله سر آن دارد كه پس از معرفي الهي‌نامه، حكايت عارفان را، براي رديابي انديشه‌هاي عطار، كه حاوي مقوله‌هايي مشخص نظير معني گرايي، ترك و بي توجهي به خيال انديشي، دنيا، كم‌خواري، پاكبازي و مرگ است را دسته‌بندي نمايد.اين پژوهش كه از رهگذر باز خواني حكايات عارفان شكل مي‌گيرد، نشان مي‌دهد كه عطار كما بيش به تمام آن چه سالك براي طي طريق با همرهي پير نيازمند است، اشاره كرده و در تمام اين مسير به گذر دادن مخاطب از نقص به كمال كوشيده است.